PREMIUMAngela de Jong. © Shody CaremanRTL vond het belangrijker om eerst herhalingen uit te zenden en tóén pas deze indrukwekkende docu
ANGELA KIJKT TVDe ouders die hun verhaal doen in de documentaire Vijf jaar na de Stint hebben het ergst denkbare meegemaakt. Maar gek genoeg was het niet hun verdriet dat het meest trof, schrijft Angela de Jong.
Er zijn programma’s die je als kijker ook ver na de aftiteling blijven bezighouden. Die het slapen onmogelijk maken. De documentaire Vijf jaar na de Stint: het verhaal van de ouders is er zo één.
Ik hoefde mijn ogen zondagnacht maar dicht te doen en zag het weer. Het verdriet van de ouders uit Oss. Hun pijn. De leegte. Ik hoorde in mijn hoofd het gebel van slagbomen die sluiten op een spoorwegovergang. Ik dacht aan die moeder die verhuisde vanwege dat geluid, omdat het haar te veel herinnerde aan de zwarte dag waarop haar 6-jarige dochter Fleur nooit op school aankwam.
Ik dacht aan de ouders die te horen kregen dat hun dochters Dana en Liva overleden waren en de derde, Indy, levensgevaarlijk gewond in het ziekenhuis lag. Ik dacht aan de vader van Kris die zich direct na het ongeluk naar de bewuste spoorwegovergang spoedde en vroeg of ze een kind in een oranje shirt met olifant erop hadden gezien. ‘Gecondoleerd’ kreeg hij daar ter plekke te horen. Dat detail alleen al.
Interviewer Humberto Tan overdreef niet toen hij aan het begin van de uitzending zei dat het ‘de nachtmerrie van elke ouder’ is. Iedereen die heeft staan zwaaien bij een bus vol uitgelaten kinderen die op schoolreis gaan, die zijn kind bij een ander ziet instappen om naar voetbal te gaan, die zijn puber nonchalant ziet wegfietsen, kent die kramp tussen hart en maagstreek en de neiging een schietgebedje te doen. Laat ze alsjeblieft weer veilig terugkeren.
Wie de documentaire gemist heeft - en dat zijn er genoeg, want RTL vond het belangrijker om zondagavond eerst herhalingen uit te zenden van Één tegen 50 en De 1% quiz - kijk hem terug. Omdat er behalve veel verdriet een waardevolle boodschap in zit. Een van extreme veerkracht en hoop. Je kunt het je als buitenstaander nauwelijks voorstellen, maar zelfs als een mens het ergst denkbare overkomt, vindt hij ergens de kracht om door te gaan.
Met kleine stapjes. Er is zoveel dat helpt. Een lief briefje van de zwemjuf, begrip van de collega’s, steun van lotgenoten, een nieuwe baby die voelt alsof hij door zijn overleden broer of zus van bovenaf is gestuurd om af en toe weer een glimlach op de gezichten te toveren.
Maar wat me vooral trof, was de totale afwezigheid van bitterheid bij de ouders, van wrok tegen wie dan ook. Het is zo menselijk om in een bijzinnetje woede door te laten sijpelen, richting de producent van de Stint, de leidster die de elektrische bolderkar bestuurde, de overheid, het leven in het algemeen, God, wie dan ook.
Maar het was er niet. De leidster wordt door de ouders ‘een heldin’ genoemd, omdat ze niet van de Stint afsprong, maar bij de kinderen bleef toen de trein aan kwam denderen. ,,Ik hoop dat ze ooit van haar schuldgevoel afkomt’’, wenste een van de ouders.
Zoveel wijsheid, zoveel veerkracht. Daar kun je alleen maar een diepe, diepe buiging voor maken.
Comment