Ik hoop dat deze moedige Turkse dame nog lang mag leven, na haar moedigheid om onder het onderdrukkende Islamitische juk vandaan te komen gezijn. Wat een heldere kijk op zaken en met haar ervaring ook een recht van spreken heeft.

Jij bent het probleem. Niet de moslim. Niet de transgender. Jij



Het probleem is niet de moslim. Niet de transgender. Niet die paar oorlogszuchtige autoritaire leiders. Het probleem is de miljoenen mensen die op hem stemmen, de massa die hem met open armen ontvangt en hem de macht toevertrouwt uit angst, gemakzucht of verlangen naar orde.

Ze voelen zich bedreigd, zeggen ze. Door hoofddoeken, regenboogvlaggen, 'woke' studenten, nieuwe woorden, andere lichamen, andere waarheden. Ze mompelen iets over 'vrijheid van meningsuiting', 'normen en waarden', 'onze cultuur'. Maar wat ze bedoelen is: de wereld is niet meer van mij alleen, en dat vreet aan ze.

Ze zijn niet boos omdat anderen teveel ruimte innemen. Ze zijn boos omdat zij niet meer de maat der dingen zijn. Omdat mensen die ze jarenlang genegeerd, bespot of weggedrukt hebben, nu hun mond opendoen en zij dat ervaren als bedreiging.

Ze roepen dat je 'alles moet kunnen zeggen', maar ze bedoelen: ik wil beledigen zonder dat iemand daar iets van zegt. Ze vinden dat iedereen tegen een stootje moet kunnen, behalve zijzelf. Want zodra iemand hen tegenspreekt, voelen ze zich aangevallen. Dan zijn ze zogenaamd het slachtoffer van de ‘woke-terreur’, van de ‘linkse elite’, van de ‘cancelcultuur’.

De moslim die bidt, bedreigt jou niet. De transgender die zichzelf serieus neemt, doet jou geen kwaad. Zij bedreigen jouw vrijheid niet. Jij bent degene die hun vrijheid niet verdraagt. Jij bent degene die vindt dat jouw ongemak belangrijker is dan hun bestaan.

Dus stem je op autocraten die beloven dat alles weer wordt zoals vroeger. Dat vrouwen weer ‘vrouwelijk’ worden, mannen weer ‘sterk’, grenzen weer dicht en monden weer gesnoerd. Jij noemt dat vrijheid. Jij noemt dat normaal.

Wat jij 'normaal' noemt is meestal gewoon wat je gewend bent. Wat voelt als thuis. Alles daarbuiten voelt ongemakkelijk, en dus wordt het verdacht. En die 'dreiging' wil je oplossen door alles wat anders is terug te duwen in de kast, achter de grens of onder de grond.

Echte vrijheid is hard werken. Het vraagt om inzicht. Om discipline. Om de bereidheid je eigen overtuigingen ter discussie te stellen, je eigen vooroordelen onder ogen te komen. Vrijheid betekent dat jij zelf de moeite doet om te begrijpen, in plaats van te oordelen. Maar daar heb je geen zin in.

Jij wilt geen samenleving vol verschillende stemmen. Je wilt een echo van je eigen mening. Je noemt het 'gezond boerenverstand', maar het is gewoon intellectuele luiheid.

Vrijheid betekent dat je luistert naar stemmen die je ongemakkelijk maken. Dat je leert verdragen dat jouw perspectief niet de enige waarheid is. Dat je nadenkt voordat je spreekt. En dat je verantwoordelijkheid neemt voor de woorden die je kiest.

Het is niet de ander die jou iets afpakt. Jij weigert te delen. Jij houdt krampachtig vast aan een mensbeeld dat allang aan het afbrokkelen is. En dat mag. Je mag bang zijn. Je mag je overweldigd voelen. Maar projecteer het niet op mensen die gewoon proberen te leven.


Annette van Bolhuis
Relatiepsycholoog


https://www.bnnvara.nl/joop/artikele...ransgender-jij

Een beetje ‘ja’ is al genoeg om het fascisme voluit te steunen
Tommy Wieringa
Tommy Wieringa is schrijver en columnist voor de Volkskrant.



Aziatische volkeren, schreef Plutarchus, waren onderworpen aan de wil van een tiran omdat ze het woord ‘nee’ niet konden uitspreken. Dat bepaalde hun noodlot. Een schitterende anekdote, onderwerping aan een alleenheerser vanwege het ontbreken van een woord.

In de ruimte van het ontbrekende ‘nee’ vestigt ook vandaag de sterke man zijn heerschappij. Om dat proces te bespoedigen zal hij de instituten die ‘nee’ kunnen zeggen tegen zijn macht moeten saboteren. De georganiseerde tegenspraak van universiteiten, rechtsspraak, ngo’s en mensenrechtenorganisaties moeten afbreken.

Het verbluffende gemak waarmee dat kan gaan is overal te zien. Er is een van staatswege erkende categorie van uitvoerders nodig (‘willing executioners’ in de breedste zin van het begrip) en een meerderheid die het ‘nee’ niet langer kan uitspreken. Het stokt ze in de keel tegenover de veronderstelde almacht die zich meester heeft gemaakt van de vrije wil. Angst is het gif dat de tong verlamt.

De staat vestigt zich in het land als een bezettingsleger, schreef Alexander Herzen over het Rusland van de tsaren. Aan deze bezettingsmacht wordt iedereen onderworpen, de zogenaamde volksvijand als eerste en daarna ook de meeloper en de collaborateur, die dachten dat ze vrijuit gingen door hun verraad.

Het ‘nee’ verdwijnt ook vandaag op tal van plaatsen uit het vocabulaire, zoals het uitroepteken verdween uit de taal van het Derde Rijk. Over de veranderingen in de nazitaal en het verdwijnen van het uitroepteken schrijft Victor Klemperer in LTI: ‘Het is alsof ze alles zo vanzelfsprekend tot aanroep en uitroep maakt dat ze daarvoor geen speciaal interpunctieteken nodig heeft, want waar zijn de bescheiden verklaringen waartegen de uitroep zich zou moeten afzetten?’

Elke uitspraak is zelf uitroepteken geworden, zoals ook alles ‘ja’ is geworden door het ontbreken van het ‘nee’. In 1933 droegen burgers in nazi-Duitsland een speldje met ‘Ja’ erop, voorafgaand aan verkiezingen waarin de democratie werd afgeschaft en de eenpartijstaat werd bekrachtigd.

Een kleine honderd jaar later blijken de grootste advocatenkantoren ter wereld niet bestand tegen de veronderstelde almacht van de Amerikaanse president. Bij de eerste intimidatiepogingen van het Witte Huis gingen ze al door de knieën. In Nederland wist Allen & Overy – tegenwoordig A&O Shearman – niet hoe vlug het moest toegeven aan de Amerikaanse chantage. Het kantoor liet zijn diversiteitscriteria zonder tegenspraak vallen en beloofde voor 125 miljoen dollar aan gratis rechtsbijstand te verlenen aan door de Amerikaanse overheid te bepalen doelen. Werknemers toonden zich geschokt, maar van een uittocht bij het kantoor lijkt geen sprake. Een beetje ‘ja’ is al genoeg om het fascisme voluit te steunen. Daarmee gaat terrein verloren dat niet meer is terug te winnen.

Als advocaten de rechtsstaat als eerste verlaten, wie zullen hem dan nog verdedigen? In zijn pamflet Over tirannie schrijft Timothy Snyder over het belang van beroepsethiek: ‘Het is moeilijk om een rechtsstaat af te breken zonder advocaten, of om showprocessen te houden zonder rechters.’

We zullen kortom collectief ‘nee’ moeten leren zeggen, ongeacht het offer. Het voor de spiegel oefenen: Nee. Nee. Nee. Zoals je leert op zelfverdedigingscursus. Net zolang tot het er gemakkelijk uitrolt wanneer het erop aankomt. Anderen helpen met de articulatie van de weigering. Zodat we niet de geschiedenis ingaan als de onnozelaars die hun vrijheid verloren omdat ze het ‘nee’ waren verleerd.

https://www.volkskrant.nl/columns-va...unen~b47e4ba5/

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/21...tuur-vernielen

Column
Nausicaa Marbe: het demonstratierecht van de meest brutalen is heilig verklaard door slappe bestuurders die onze cultuur vernielen

Nota bene op Eerste Paasdag vindt in Rotterdam de demonstratie ’Gaza schreeuwt!’ plaats: een mars vanaf de Essalam-moskee, georganiseerd door een ’Initiatiefgroep imams’. Zij roepen moskeeën en koepelorganisaties op via het vrijdagsgebed hiervoor reclame te maken, opdat er zoveel mogelijk geloofsbroeders met Pasen de straten bestormen. Rotterdam is van hen, weten ze sinds de burgemeester in het stadhuis trots een ’historische iftar’ organiseerde.

Nausicaa Marbe.




Enige eerbied voor de christelijke cultuur, voor Rotterdammers die Pasen vieren of geen Hamas-gekrijs lusten is er niet. De deelnemers aan de mars doen niet aan inclusie van de Nederlandse cultuur, maar verwachten wel bakken tolerantie en aanpassing terug.

Ze hadden ook kunnen wachten tot volgend weekend, maar het moest op deze feestdag, voor de maximale geestelijke terreur. En dat kan, omdat het demonstratierecht van de meest brutalen heilig verklaard is door bestuurders die niet kunnen handhaven.



De boodschap is duidelijk: wen er maar aan, dit is de toekomst. Dit land is niet weerbaar tegen de islamistische overname van de publieke ruimte. We zagen dat al bij de massagebeden op de Dam. We zijn niet in staat grenzen te stellen en regels te handhaven.Verbod op versterkte gebedsoproepen moskeeën



Recente incidenten laten zien hoe makkelijk burgers en bestuurders over zich heen laten lopen. Of zelfs met initiatieven van culturele zelfvernietiging komen. De argumenten gehoord in de discussie over een wettelijk verbod op versterkte gebedsoproepen van moskeeën? Zoals verwacht riepen ook niet-moslims: waarom mogen de kerkklokken dan wel?



Zoals het keppeltje abusievelijk erbij wordt gehaald om de hoofddoek te verdedigen, wordt het neutrale gebeier nu gelijkgesteld aan de azan die verkondigt dat Allah de enige god is. Kerkklokken produceren enkel geluid. Dit cruciale verschil niet willen inzien, is een manier om de dominante expansie van de politieke islam te ontkennen of te accepteren.Michiel de Ruyter-school is laf



De volgende misstap op de glijdende schaal is dat het gebeier verboden wordt – het was te luid en het betekende niks, de azan heeft tenminste een boodschap. Absurd? Binnenkort niet meer. Dan de Michiel de Ruyter-school in Amstelveen die haar naam gaat veranderen. In hun verklaring geen woord over De Ruyters ’schuld’, de school is te laf om de afwijzing inhoudelijk te motiveren. In het Parool zegt directrice Egberts:

’We willen graag uit die hele discussie stappen.’

Laat me niet lachen, als je met een verklaring naar buiten treedt en aan het cancelen slaat, start je juist een discussie. Die discussie vervolgens blokkeren, is een schoffering van de vrije meningsuiting en -vorming. Geen beste beurt voor een school.



Egberts mekkerde ook dat de naam bedacht is in WOII, ’een tijd van sterk nationale gevoelens.’ Alsof Michiel de Ruyter een nazi-prototype zou zijn en iedereen in Amstelveen aan Hitler denkt bij het passeren van de school. De naam sneuvelt ook om wazige dingen als ’we zijn een brede school met verschillende culturen en nationaliteiten’, de naam moet ’inclusiever’.Inclusiviteit: streep vaderlandse geschiedenis weg



Aha, andere culturen gaan voor en inclusiviteit betekent: streep de vaderlandse geschiedenis weg. Uiteraard heeft de school geen flauw idee wat de nieuwe naam moet worden. De glazen bol van politieke correctheid geeft nooit thuis.



En de ouders? Die vonden het prima, begrijpelijk, passend bij deze tijden, zo bleek uit een reportage van Nieuws van de Dag. Sommige meelopers wisten niet eens wat Michiel de Ruyter fout gedaan had, gaven ze toe. Toch zag je ze buigen en praten met angst in de mond. In vrijheid je hersenen uitschakelen, het is onbevattelijk. Indoctrinatie doet haar werk.



De bestuurders van de universiteiten die sinds 2023 de ergste terreur, Jodenhaat en vernielingen accepteren maken dit land ook kapot. In Amsterdam liet de UvA het zover komen dat het gebouw door de ME ontzet moest worden.Opgepakte rapaille UvA weer vrij



De docenten en de studenten die relden zijn niet geschorst, het opgepakte rapaille is weer vrij. Alle condities voor een herhaling zijn gecreëerd. Zelfs als het Hamas-tuig daar mensen uit ramen zou gooien, zal er een bestuurder te vinden zijn die potsierlijk roept dat ’demonstreren een groot goed is’.

Op de Radboud lieten de bestuurders zich afbekken door gemaskerde activisten. ’Jullie doen geen reet’, wist het provocerende tuig en dat klopte: er is niet ingegrepen. Drie karikaturaal machteloze vrouwen knikten begripvol. ’Please, please, verlaat het gebouw!’ smeekten ze.



’Het is niet toegestaan om hier te zijn,’ mompelde een lijzige tante hoofdschuddend. Wat dachten ze uit te stralen? Tolerantie, fatsoen, beschaving? Veel geluk met die naïeve, nutteloze houding, nu het antisemitisme een veenbrand is op je terrein en de universiteit aangevallen wordt door internationaal bij elkaar gesprokkelde terreurbendes.

Er sneuvelt heel wat in Nederland. Klaslokalen, gebouwen, instituten, het onderwijs zelf, de waardigheid van besturen, de geloofwaardigheid van Justitie. Te snel en te makkelijk sneuvelen ook de weerbaarheid, het zelfrespect, het gevoel van zelfbehoud, het verzet tegen antisemitisme, het besef dat je een democratie actief moet verdedigen. Dat wordt ingeleverd in ruil voor een verzonnen de-escalatie: de sussende leugen die onze zelfdestructie moet toedekken.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/49...nbeschoft-zijn

Kringen
Rob Hoogland: hoe kan iemand zó onbeschoft zijn?

Het aantal hufterige uitspraken over de Dodenherdenking blijft zich maar uitbreiden. Het is daardoor moeilijk kiezen, maar tot nu toe is de meest opzienbarende, op het Musk-platform, toch wel die van een anoniempje dat zich achter een gezellige oud-Hollandse naam verschuilt, al liggen zijn roots elders: ’De Joden kapen de Dodenherdenking.’




Hoe kan iemand zo onbeschoft zijn? Zo bot, zo antisemitisch ook? Kan indoctrinatie door Cestmocro, Al Jazeera en TikTok zoveel met je doen dat je je vol overtuiging bij de vijfde colonne voegt? Liggen hier ook aansporingen van imams aan ten grondslag? Leidt blinde, door valse info aangewakkerde Israël-haat werkelijk tot zoiets?

Nog niet eens zo lang geleden dacht ik tijdens die af en toe slechts door een prachtig zingende merel onderbroken stilte tussen 20.00 en 20.02 uur uitsluitend aan de Joods/Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, en hun nabestaanden. Zo borrelden er altijd herinneringen aan ome Ris in mij op, onze buurman, aan wie ik een van de eerste van mijn 9.000 Telegraaf-stukjes besteedde. Elk jaar veranderde hij eind april van een vrolijke, geestige en plagerige man in een sombere bejaarde, die zuigend aan de ene na de andere Golden Fiction-sigaret urenlang in gedachten verzonken tegen het hekje tussen zijn voortuin en het trottoir stond geleund.



„Laat hem”, zei mijn moeder op een gegeven moment desgevraagd. „Zijn zoon is in de oorlog vermoord.”Ergste wat mensheid ooit is aangedaan



De verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, de zes miljoen Joden die daarbij vergast werden, het ergste wat de mensheid ooit was aangedaan, dáár ging het op 4 mei om. Ik dacht tijdens de Dodenherdenking aan niets anders. Ook van overheidswege werd dat van mij verlangd, totdat men op het onzalige idee kwam om ook de slachtoffers van andere conflicten en vredesmissies erbij te gaan betrekken. Ik was het er vanaf dag 1 mee oneens: alles herdenken is niets herdenken.



Moet je nu zien. Onder de naam ’4 mei inclusief’ organiseert een groepje rijksambtenaren en oud-diplomaten op de dag van de herdenking een alternatieve bijeenkomst in Den Haag voor ’de slachtoffers van de genocide (!) op de Palestijnen’. En hoe reageerde minister David van Weel? Hij riep slechts op tot ’waardigheid’. Meer niet. Ook tal van andere pro-Palestina bewegingen willen 4 mei misbruiken, en dat terwijl Femke Halsema de beperkende maatregelen die vorig jaar bij de officiële bijeenkomst op de Dam werden ingevoerd grotendeels heeft afgeschaft.

Wat zei Hendrikus Colijn, vlak voordat de Tweede Wereldoorlog uitbrak, toen hij het volk op de radio aanraadde om rustig te gaan slapen? Dit: „Er is voorshands nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn.”



Welnu, dit zei de Amsterdamse burgermoeder naar aanleiding van haar besluit: „Iedereen is weer welkom. De actiebereidheid is weliswaar nog groot, maar er is geen aanleiding om te veronderstellen dat deze zich op de nationale herdenking zal richten.”



Ik vrees dat ik dit jaar op 4 mei tussen 20.00 en 20.02 uur aan heel andere dingen zal moeten gaan denken.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/95...de-andere-niet

Column
Lale Gül: De ene boekverbranding is de andere niet

Het zal u misschien ontgaan zijn, want er is nauwelijks media-aandacht hiervoor geweest, maar onlangs gebeurde iets erg interessants in onze hoofdstad. Enkele weken terug werd er voor de zoveelste keer een Koranverbranding aangekondigd. En dat zou natuurlijk niets opzienbarends zijn, ware het niet dat een week later op dezelfde locatie een ander boek werd verbrand, voor het eerst in Nederland: de Thora, het heilige geschrift van de Joden.




Een groter verschil tussen de twee ’demonstraties’ kon er niet zijn, waar onze verslaggever Marijn Schrijver over schreef op X. De overeenkomsten: bij beide werden veel wegen afgesloten en was de hele ME op de been. Maar in het eerste geval waren ze hard nodig en in het tweede geval konden ze net zo goed een dagje vrij nemen.

Lale Gül: boekverbrandingen best sneu




Bij de verbranding van de Thora was er namelijk geen boze menigte, waren er geen tegendemonstranten, geen geweldsdreiging waardoor de demonstrant zijn leven niet zeker zou zijn; en verder gewoon geen vuiltje aan de lucht. Wat er ook niet was: Kamervragen van de partij Denk, die er als de kippen bij is het moslimhaat te noemen als hún boek wordt verbrand, maar nu niets van zich laat horen. Zou dit dan volgens die redenering geen Jodenhaat moeten zijn?



Enfin, ik denk dat een meerderheid van u het met me eens is als ik zeg: boekverbrandingen zijn best sneu. Je kunt veel beter je punt maken met woorden, een debat, een boek (zoals De duivelsverzen of Ik ben vrij), een column, een lezing of voorstelling. Het in de hens steken van heilige boeken is weinig constructief en vruchtbaar, er is namelijk niet één ziel die daardoor gaat twijfelen aan zijn geloof of anderszins aan het denken wordt gezet. Het is de snelste en goedkoopste (voor de demonstrant dan, niet voor de gemeente) manier van heel veel aandacht op jezelf vestigen en de boel ontwrichten, zonder daadwerkelijk je doel te bereiken, namelijk mensen wijzen op misstanden van een geloof.

Lale Gül: onderontwikkeld en tribaal



De gemiddelde Nederlander zal daarom niet snel met borden en spandoeken enthousiast deelnemen aan zo’n demonstratie, en dat is niet gek. Sowieso is het openlijk verbranden van spullen en symbolen iets onderontwikkelds en tribaals. Alsof je niet in staat bent je kritiek uit te drukken in woorden, of met iets ludieks, zoals het in een beschaafde samenleving gaat.

Toch kan ik het niet laten om me af te vragen: als je het ene heilige boek probleemloos kunt verbranden, en het andere niet, wat zegt dat dan? Ik hoopte al een tijdje op de dag waarop een Bijbel of Thora verbrand zou worden in Nederland, om erachter te komen of elke geloofsgemeenschap dan schuimbekkend reageert met bedreigingen en geweld.



Nu heb ik mijn antwoord. En dat antwoord is helaas teleurstellend; ik had namelijk gewild dat de moslimgemeenschap dezelfde volwassenheid had getoond en dat er in de toekomst geen haan meer zou kraaien naar een koranverbranding. Of islamkritisch boek. Of cartoon. Het tegengestelde is waar, in Zweden werd dit jaar een Koranverbrander doodgeschoten in zijn huis. En onder anderen Salman Rushdie, schrijver van De duivelsverzen, is blind gestoken door zijn kritische boek

.’Oog om oog...’



Het enige wat ik kon vinden over de Thora-verbranding was een YouTube-filmpje van PowNed, waarin de demonstrant zichzelf verklaart: ’Oog om oog, tand om tand, toch?’, zegt hij in opperste paraatheid tegen de verslaggever.



Ik vraag me af of de uitgebleven woede en teleurstelling aan de kant van de Joden stof was om over na te denken voor deze man. Je zou hopen van wel, maar ik denk het niet.