https://www.nrc.nl/nieuws/2022/12/24/cupcape-a4152508

Cupcape

Dus toen Messi zondag in zijn rare Arabische cupcape met zijn welverdiende wereldbeker liep te zwaaien, collega Zelensky zijn koffers aan het pakken was voor zijn eerste korte vakantie sinds maanden, Mark nog een keer zijn mooie excuusspeech repeteerde en Poetin zijn laatste wanhooptoespraak schreef waarin hij nog een keer de kernkoppen bij elkaar stak, ontstond in het psychopatenhoofd van onze Oplichter des Vaderlands het snode plannetje dat hij tijdens het Kamerdebat over zijn schimmige mondkapjesdeal schaamteloos op de publieke tribune zou gaan zitten. Hij moest alleen nog even zijn enkelbandje doorzagen. Dat loopt lekkerder.

Tsja Sywert. We moeten het toch maar weer eens over hem hebben. Dat wil hij ook. Hij vindt het heerlijk om zijn naam te lezen en het kan hem inmiddels geen reet meer schelen in welke context dit gebeurt. Anders ga je niet voor de ogen van vele camera’s zo pontificaal toneel zitten spelen. Amateurtoneel welteverstaan. Hoofdschuddend. Ja knikkend. Nee schuddend. Plafond starend. Hij gaf alle basisemoties een duidelijke kans. Zat hij eigenlijk ook nog te appen? En met wie dan? Hugo? Zijn criminele kompanen? Hun gezamenlijke financieel adviseur Wopke, die voor 1 januari nog wat fiscaalvriendelijke Maagdeneilandenroutes zou uitzoeken? Of gewoon met zijn vrouw? Zij is de laatste op onze planeet die hem nog lijkt te geloven. Lijkt! Want zij weet natuurlijk ook beter.

Of zat hij zijn kersttoespraak vast voor te bereiden? Welk bijbelverhaaltje gaat hij dit weekend aan zijn vrouw en onschuldige bloedjes voorlezen? Een opvoedkundige parabel hoort er in de gelovige CDA-kringen wel bij. Dit zijn toch de uren waarin dat soort gelovigen alles netjes op een rijtje zet. Waar zal Sywert thuis zijn praatje houden? Op de rand van de hoogslaper van de kleintjes? Of neemt hij plaats naast het stalletje zodat de kinderen ontroerd naar de onschuldige baby in de kribbe kunnen kijken. Zal Sywert een stalletje hebben? En wat voor stalletje?

Want dat is in deze woke tijden natuurlijk wel een dingetje. Wat zet je als moderne christen onder de boom? Een muf heterosetje met een saaie Jozef, zijn tamme echtgenote en een braaf ogend kindje Jezus? Of mag je inmiddels ook variëren? Dus twee licht potteuze Maria’s? Of twee gezellige jongens met een genderfluïde baby, die rond zijn twaalfde zelf mag kiezen wat het wordt? Of gewoon een polyamoureus clubje dat je elke dag in een andere opstelling kunt zetten? Zijn die stalletjes eigenlijk al in de handel? Ik ruik geld. Snel met China bellen.

Maar terug naar de familie Van Lienden. Ik vrees dat daar een traditioneel tafereeltje staat. Hooguit zit er een stukje humor in en heten de drie koningen Bernd, Camille en Sywert. En komen deze drie jokers in de duurste cabrio vol allerhande cryptorommel aan gereden.



Maar wat gaat Sywert zijn kinderen vertellen? Hij weet ook: nu geloven ze me nog. Over een paar jaar wordt hij door de pubers glashard uitgelachen. Zelfs de kerstboom giechelt dan als hij over eerlijkheid begint te bazelen.

Hoelang deze smerige zaak nog gaat duren? Lang. Want half politiek Den Haag heeft vuile handen en werkt daarom niet mee. Tot Pieter Omtzigt aan toe. Tenminste dat vermoed ik. Waarom is hij anders zo stil? Omdat hij ook misbruikt is?

Onderhand zit ik thuis bij mijn eigen stalletje te mijmeren over afgelopen jaar waarover ik best een conference had willen houden. Hoe die geëindigd was?

De emir van Qatar belt op Oudejaarsavond met Rutte omdat hij Mark iets wil vragen. Mark denkt: Qatar? Qatar? Wat was daar ook alweer mee. Het is zo lang geleden. Dan weet hij het weer en feliciteert de emir met de zinderende finale van het beste WK ooit. Hij zegt per ongeluk: „Deze finale was die 6.500 dooie slaven meer dan waard.” De emir lacht beleefd, waarop de dictator vraagt of hij misschien de schitterende tekst van de prachtige excuusspeech van Mark mag hebben.

„Natuurlijk”, zegt Mark, „wanneer heb je hem nodig? Morgen?”

„Nee, joh”, antwoordt de emir, „pas over anderhalve eeuw!”

ik vind die stukjes van Youp altijd hilarisch. Heb ook veel van zijn pocketboekjes thuis staan.

https://www.briefjevanjan.nl/briefje...geert-wilders/

Briefje van Kees – aan Geert Wilders

Beste meneer Wilders,

Als mijn broer Jan en ik één karaktereigenschap gemeen hebben, is het dat we tegendraads zijn.

Dat zit van vaderskant in onze genen.

Als wij vroeger op bezoek gingen bij opa Dijkgraaf in Rotterdam, wisten we dat we een paar uur getuige gingen zijn van felle discussies tussen onze opa en onze vader.

Ze waren allebei wat ze altijd ‘links’ noemen, maar als je ze met elkaar hoorde praten, was het net of onze opa (die ooit was begonnen als stoker in de haven) een hardcore communist was en onze vader (die ooit was begonnen als timmerman in de bouw) een halve VVD’er (terwijl-ie actief was binnen de PvdA).

Op de terugweg in de Renault 4 en later de Lada en de Opel Kadett vroeg mijn moeder, die altijd van de lieve vrede was: “Was dat nou nodig, Piet, al dat geruzie?”



En dan antwoordde mijn vader: “Ruzie? We discussieerden gewoon.”

“Altijd dat dwarse…”, verzuchtte ze dan.

Mijn broer Jan en ik doen precies hetzelfde, merk ik.

We vinden het leuk om elkaar op familieverjaardagen een beetje te sarren en lekker te discussiëren over de politiek.

Waarbij we allebei onze standpunten bewust extra scherp aanzetten.

Ik zeg dan bijvoorbeeld dat ik trots ben op een partij als GroenLinks, die gewoon dat meisje van de Moslimbroederschap op de kandidatenlijst zette.

Of op D66, met de zus van een terroriste.

Bij dat eerste, dat Moslimbroederschapmeisje, roep ik dan: “Jeugdzonde! Iedereen verdient een tweede kans, Jan. Jij hebt ook een keer in de bak gezeten!”

En bij die zus van Soumaya Sahla: “Ik wil ook niet dat ze mij afrekenen op jou, broer.”

Nou, dan knettert het, meneer Wilders, neemt u dat van mij aan.

Als ik dacht: nu is mijn broer Jan klaar voor de kill, gooide ik de laatste maanden de naam ‘Baudet’ in de groep.

Maar daar is-ie helaas nooit ingetrapt.

Mijn broer Jan heeft het zelfs in het heetst van de strijd op onze familieverjaardagen nooit voor die man opgenomen. Ook niet in de tijd dat mensen uit de bubbel van mijn broer Jan nog achter die snuiter aanliepen. Mijn broer sprak zich wel altijd uit voor ’s mans recht op vrijheid van meningsuiting en tegen een eventueel verbod op zijn partij enzo, maar hij heeft Baudet nooit anders gezien dan eerst een keizer zonder kleren en later een soort sekteleider.

Voor u neemt mijn broer het wel altijd op.

En daarmee brengt hij mij steeds meer in een lastig parket.

Want natuurlijk kan ik het nooit toegeven, zeker niet op het gemeentehuis waar ik werk en op de afdelingsvergaderingen van de partij waarvan ik nog altijd actief lid ben, maar ik zie wat u doet.

De sociaal-economisch ronduit linkse agenda die u heeft, is feitelijk de agenda waarmee mijn broer en ik zijn opgevoed.

Goede zorg…

Goed onderwijs…

Fatsoenlijk omgaan met oudjes…

Een net inkomen voor werkenden…

Iedereen een eigen dak boven zijn hoofd…

Het zit er bij ons van jongs af aan ingebakken.

Maar ook uw culturele agenda snap ik, als ik heel eerlijk ben.

Ik heb mijn broer meegemaakt toen hij hoofdredacteur was van dat treinkrantje Metro en ‘zijn’ columnist Theo van Gogh werd vermoord door een radicale moslim.

Hoe de Amsterdamse politie aangiftes die ze deden wegens bedreigingen uit die hoek een halfjaar voor de moord in de onderste la gooide…

Hoe CDA-minister Hirsch Ballin de Tweede Kamer om de tuin leidde toen er Kamervragen kwamen…

Hoe media dúrfden te suggereren dat die Theo van Gogh er eigenlijk ook wel een beetje om gevraagd had omdat hij islamkritiek durfde te hebben…

Als u dan uw stem verheft tegen de uitwassen van de islam, kan ik niet doen alsof dat allemaal onzin is.

Het zou voor mij als ‘linkse stemmer’ en gemeenteambtenaar veel gemakkelijker zijn om “Wilders is een haatzaaier!” te roepen dan “Wilders heeft een punt”, maar mijn broer en ik zijn ook zo opgevoed dat we altijd eerlijk moeten zeggen wat we vinden.

Dus u heeft een punt.

Zo, ik heb gesproken!

Wij Dijkgraafjes kunnen trouwens ook heel slecht tegen hypocrisie.

Hypocrisie irriteert ons mateloos.

Dus bij mij scoort mevrouw Kaag, die ik altijd een warm hart toedroeg, geen bonuspunten als ze wéér in alle media doet alsof haar leven en dat van haar gezin daadwerkelijk gevaar liep toen begin 2022 een sukkel met een fakkel voor haar deur verscheen.

En toen mijn broer Jan gisteren vanaf zijn hutje op de hei een AD-interview met CDA-Kamerlid (en bijverdiensteverzwijger) Boswijk doorstuurde, merkte ik zelfs oprechte woede bij mezelf.

Boswijk huilde in dat interview weer bittere tranen over zijn veiligheid en bedreigingen enzo.

Terwijl de waarheid is: toen hij suggereerde dat hij tientallen boze boeren aan de deur kreeg die zijn gezin zouden bedreigen en hij zich zelfs ziek meldde, bleek het in werkelijkheid om welgeteld één boos oud vrouwtje te gaan.

Ook niet goed, van die sukkel en van dat vrouwtje, maar net als mijn broer háát ik het als politici (of journalist-achtigen) constant koketteren met bedreigingen.

Zeker als die bedreigingen eigenlijk niks voorstellen.

Van de circa 1000 bedreigingen waarvan politici dit jaar aangifte deden, waren er 800 tegen u gericht.

En die kwamen niet van sukkels met een fakkel of oude vrouwtjes die boos waren over het stikstofbeleid, maar vooral van mensen die in hun islamitische wereld een held worden (en rijk) als ze uw hoofd eraf hakken met een machete.

Als ik mijn brief aan u zo teruglees, meneer Wilders, merk ik dat er afgelopen jaar toch iets gebeurd is in onze familie.

Mijn broer Jan en ik zijn dichter bij elkaar gekomen.

Ik was eerlijk gezegd de afgelopen jaren vooral woke.

Maar ik word langzamerhand wakker.

Mede door wat ze u allemaal aandoen.

Daar heeft u natuurlijk niks aan, want u heeft geen leven door al die islamitische doodsbedreigingen, maar ik wilde het op de valreep van 2022 toch even laten weten.

Dat dit jaar ook nog iets goeds bracht ergens, hoe klein dan ook.

Ik wens u een mooi 2023!

Hartelijke groet,

Kees Dijkgraaf

https://www.ad.nl/show/de-schaamte-b...rgen~a8f4b27d/

De schaamte bij Nienke kwam bij mij loeihard binnen toen ze vertelde over Jeroen Rietbergen


COLUMNHet schandaal rond The Voice heeft Nederland veranderd. Tv-columnist Angela de Jong vertelt hoe ze vorig jaar januari diep werd geraakt door het interview met Nienke Wijnhoven over de misstanden bij The Voice.

Het kan bijna niet anders dan dat Tim Hofman maandag wordt uitgeroepen tot Mediapersoon van het Jaar 2022, de genderneutrale versie van wat voorheen Omroepman of -vrouw heette. Wat die ene aflevering van Boos losmaakte op 20 januari, en eigenlijk al in de dagen daarvoor, is ongeëvenaard en werkt tot op de dag van vandaag door in alle hoeken van de maatschappij. Terecht dus, die zoveelste pluim in Tims toch al rijk gedecoreerde bips. Zou je zeggen.

Maar eigenlijk vind ik dat iemand anders de titel ‘mediapersoon’ net ietsje meer verdient dan hij. Begrijp me niet verkeerd, ik wil geen centimeter afdoen aan Tims werk. Hij heeft journalistiek topwerk afgeleverd, lef getoond, zijn nek uitgestoken.

Maar er was iemand die haar nek op het hakblok legde. En dat is Nienke Wijnhoven, de jonge vrouw die op 17 januari aan tafel bij Beau vertelde over haar ervaringen met Jeroen Rietbergen die ‘even wilde voelen’. Ze deed haar verhaal zonder geblurd gezicht, zonder stemvervormer, gewoon voor iedereen herkenbaar als Nienke. Daarmee was ze de enige van alle vrouwen uit twaalf seizoenen van The Voice die zeggen slachtoffer te zijn van Rietbergen, Ali B, Marco Borsato en regisseur Martijn N. Een jaar later is ze dat nog steeds: de enige.

Ik was erbij die avond bij Beau. Herinner me de beladen sfeer die vooraf in de gastenruimte hing. Nienke hield zich met haar vriend afzijdig. Wat niet zo raar is als je even later live op tv wil gaan vertellen wat de bandleider van The Voice – die ook nog eens de geliefde is van Linda de Mol en zwager van John de Mol, dus niet de minste – bij je heeft gedaan. Achteraf begreep ik dat ze toen nog zat te wikken en te wegen: zal ik dat ene, dat van dat voelen, vertellen of toch maar niet?



Het interview dat volgde, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het was muisstil in de studio en ik kon alleen maar naar Nienke kijken. Haar verhaal maakte me fysiek onpasselijk. De sluwheid en de gewetenloosheid waarmee iemand als Rietbergen haar vertrouwen won, misbruik maakte van haar ambitie, een net spon waarin ze langzaam maar zeker verstrikt raakte en toen toesloeg.

Maar wat ik zág raakte me nog dieper. Boosheid. Verdriet. Maar bovenal schaamte. Schaamte voor iets dat haar was overkómen. Iets waar ze geen schuld aan had. Maar waar ze zich desondanks vies door voelde. En dom, dat ze erin was getrapt.

Ik had tot dat moment heus veel verhalen gelezen van vrouwen die iets soortgelijks overkwam. Wist hoe zij zich voelen, hoe ze worstelen, soms een leven lang. Maar om het te zíen, op een paar meter afstand, kwam loeihard binnen.

Ik merk dat ik nu opnieuw boos word, net als toen. Op al die BN’ers die zich God wanen en jarenlang een talentenjacht als hun perverse speeltuin beschouwden. Op de mensen om hen heen die wegkeken en klachten negeerden. Op de grote baas die in een interview sprak van ‘loketten’ en dat het probleem was dat vrouwen zich daar niet melden.

Voor iedereen die zich na alle onthullingen van afgelopen jaar nog steeds afvraagt waarom veel slachtoffers lang wachten met naar voren stappen heb ik één tip: bekijk het interview met Nienke. Dan is het glashelder. Google vervolgens haar naam en zie wat voor bagger ze over zich heen heeft gekregen. Dan snap je meteen waarom geen enkele andere Voice-deelneemster haar voorbeeld volgde. Terwijl er zoveel slachtoffers zijn.

Nienke gaf hun allemaal een gezicht. Nienke durfde. Daarom is ze voor mij Mediapersoon van het Jaar 2022.

(PS: Er is een reden waarom ik me tóch verheug op het moment dat Tim Hofman met de beker staat te zwaaien. Bij de titel Mediapersoon hoort namelijk een diner met alle winnaars die hem voorgingen. Dat zal me een gezellige boel worden, Tim tussen John de Mol, Linda de Mol, Matthijs van Nieuwkerk en Frans Klein. Als daar toch eens een camera bij kon zijn.)

https://www.bnnvara.nl/joop/artikele...in-moet-hangen

Ook André van Duin moet hangen



Succesvolle mensen moeten tegenwoordig kapot.

Ik vond het altijd heerlijk om vaderlandse sterren op de voet te volgen. In mijn meest depressieve periodes hield ik mezelf overeind met afleveringen van SBS Shownieuws. Neem bijvoorbeeld de zomer van 2005, toen je nog gewoon lineair televisie keek. Omdat mijn afstuderen niet vlotte en ik geen geld had, keek ik elke avond reikhalzend uit naar het tijdstip van kwart voor elf, het begin van de late editie van Shownieuws na Hart van Nederland.

Zanger Albert West beleefde in die dagen, na jaren van tegenslag, een comeback in de hitlijsten met het nummer ‘Amarillo’. Beelden van een geëmotioneerde Albert bij de uitreiking van een gouden plaat sterkten mij in het idee dat het ook met mijn carrière goed zou komen. Dit kwam het niet, stel ik achttien jaar later vast, en dat is een zegen. Succesvolle mensen moeten tegenwoordig kapot, een geluk bij een ongeluk dat de inmiddels overleden Albert West zo’n lot bespaard bleef.

Linda de Mol kreeg het daarentegen op haar bord, zij is momenteel het favoriete doelwit van millennial-mannen met een babyface achter de desk van RTL Boulevard. Niet gehinderd door wezenlijke levenservaring roepen ze dingen als ‘Nou meid, dat is allemaal weer lekker negatief’ wanneer de presentatrice een bozige column in haar blad plaatst. Komt het bij de Boulevard-knullen ooit op dat die vrouw getraumatiseerd is door de gebeurtenissen van een jaar terug?

Vanwege zulke gevoelsarme presentatoren is kijken naar showrubrieken voor mij tegenwoordig een zwaardere opgave dan het leven zelf, dit kan niet de bedoeling zijn. 2023 wordt bovendien een nog lastiger jaar voor de sterren: publiekslieveling na publiekslieveling zal geofferd worden op het altaar van de middelmaat. Als de goede oude TROS nog bestond, rolden waarschijnlijk koppen van het kaliber André van Duin figuurlijk over de keien tijdens een Muziekfeest op het Plein.

https://www.ad.nl/binnenland/in-nede...e-vs~a709b755/

In Nederland groeit dezelfde rechts-radicale beweging als in Brazilië en de VS


COLUMN
Özcan Akyol schrijft drie keer per week over wat hem bezighoudt.

Tussen de duizenden betogers die belangrijke overheidsgebouwen in Brazilië bestormden, bevond zich ook een man die bijna exact hetzelfde was gekleed als een van de fascisten die het Capitool in de Verenigde Staten binnenviel, samen met hordes andere gekken. Ik wil maar zeggen, we hoeven niet lang te zoeken naar de inspiratiebronnen van deze agressieve barbaren. Het was de tweede keer in korte tijd dat een rechtsextremist zijn verlies niet kon accepteren en van de weersomstuit zijn achterban begon op te hitsen.



We kijken er op veilige afstand naar, verbazen ons over de taferelen en lachen minzaam om zoveel wanorde in landen waar de beschaving in een korte periode volledig om zeep is geholpen door populisme van het zuiverste water. Maar wie nu de oud-president Jair Bolsonaro van Brazilië bezig ziet, moet begrijpen dat zijn werkwijze allesbehalve uniek is. Hij denkt, spreekt en handelt exact hetzelfde als Donald Trump, die nog steeds zijn politieke opportunisten criminaliseert, bijvoorbeeld door te stellen dat de verkiezingen gestolen zouden zijn.

In Nederland is deze politieke stroming eveneens aan het groeien. Iedereen kan observeren dat rechts-radicale onheilspredikers hun campagnetaal kopiëren van de Amerikanen, zoals we bijna alles van hen overnemen – kapitalisme, vaderlandsliefde en obesitas. Door de mensen die zich verwant voelen met Trump en Bolsonaro af te doen als ‘een paar gekken’ staan we apathisch toe te kijken hoe kleine groeperingen de democratie in Nederland serieus schade kunnen berokkenen. We zijn niet anders dan Brazilië en de Verenigde Staten.

Het grootste misverstand is dat je een georganiseerd leger nodig hebt om de trieste gebeurtenissen in die landen hier over te doen. Die zienswijze is gevaarlijk. Er hoeft zich bij ons maar een paar honderd man te verenigen, met het doel om het Binnenhof te bestormen, en ook wij zullen ten prooi vallen aan bestuurlijke wanorde en sociale ontwrichting.

Veel te lang is het probleem van rechtsextremisten gebagatelliseerd. Er zijn natuurlijk zorgen bij ‘de gewone man’, maar die is niet zo agressief als deze anarchisten. Die laatste groep wil vooral vernietigen en al het gezag ondermijnen. We zien nu Brazilië waartoe dat kan leiden. Als we het in Nederland ook zo ver laten komen, kan niemand zeggen dat we niet waren gewaarschuwd. We wisten het. Maar durfden er niets tegen te doen.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/27...d-te-veroveren

Opinie
Vrouw heeft geen andere keuze dan eigen vrijheid te veroveren

’Het lijdt geen twijfel dat onze moeders om een of andere reden hun zaken zeer slecht hadden geregeld’. Het is een sleutelzin uit Virginia Woolfs Een kamer voor jezelf. Wie zich laat knechten, knecht niet alleen zichzelf. Wie zich onderwerpt, onderwerpt ook anderen. Het is een niet te negeren boodschap.

Onze moeders kregen één rol toegewezen: kinderen baren, de huishouding, de zorg voor man en kinderen. Woolf vindt dat ze zich onvoldoende hebben verzet. Met als gevolg een vele generaties lang durende rechteloosheid en daar bovenop ook criminele armoede. ’Niemand kan én fortuin maken én dertien kinderen baren.’



Woolf beschrijft en hekelt die armoede die van generatie tot generatie doorgegeven wordt. En ze geeft ook aan hoe die vicieuze cirkel kan worden doorbroken: door voor jezelf op te komen, door te tonen wat je kan. En ook dat kan worden doorgegeven aan de volgende generaties. Een bevrijdende vrijheid, waar ook de kinderen beter van worden. En hun kinderen nóg beter. Het is een blijvend work in progress.

Zonder grond en afzet kan niemand springen. En die grond is er. Al eeuwen terug kwam John Stuart Mill op voor vrouwenrechten, pleitte voor stemrecht. De suffragettes ijverden voor eigendomsrecht en politieke rechten, voor vrouwenrechten binnen het huwelijk.

Toen ik als tiener opgroeide in een wereld waarin conservatieve en religieus gestuurde vrouwenhaat de regel was, wist ik dat dat niet eerlijk was. Waarom moest ik als meisje ondergeschikt zijn aan de jongens? Maar dat besef volstaat niet om vrij te worden. Het is wel het begin van een heel lange weg. Met vallen en opstaan, en je krijgt de hele wereld tegen. Omdat je een kamer voor jezelf wilt.

Die kamer is het symbool van het recht en de ruimte om zelf te denken, de vrijheid te verwerven te mogen en kunnen beslissen, zelf je partner te kiezen. Het recht om iemand leuk te vinden die niet uit je gemeenschap komt. Om je eigen geld te verdienen. Om te bepalen hoeveel kinderen je krijgt. Misschien wil je er geen.

Vrijheid doorgeven


Het recht om die vrijheid ook door te geven aan de volgende generaties. Van moeder op dochter. Tonen wie en wat we zijn, in de ultieme spiegel die vorm zal geven aan hun rol in de wereld. Wat willen we doorgeven? Welke fout(en) mogen de komende generaties beslist niet herhalen?

Als we onderdanig zijn, tonen we de verkeerde weg. Soms zijn we dat wel, zelfs als we beter weten. Omdat het gewoon verdomde moeilijk, pijnlijk en vermoeiend is om vrij te zijn.

Daarom zitten er nog zoveel vrouwen in hun intieme gevangenissen opgesloten: uit gewoonte, door armoede of maatschappelijke druk. Zonder kamer voor zichzelf.

Om dan nog te zwijgen over de typisch vrouwelijke schuldgevoelens: werk ik niet te veel? En ben ik wel genoeg bezig met de opvoeding van de kinderen? De vele rollen… Minnares, keukenprinses, kinderjuffrouw, poetsvrouw…

’Velen zwijgen’


Vaak met een man voor wie er geen vuiltje aan de lucht is. Op het werk is hij modern, thuis traditioneel. Op het werk leeft hij in de 21ste eeuw, thuis in de 19de. Zijn kamer voor zichzelf wordt almaar groter en veiliger.

Ik ben door de verschillende fases van mijn leven feminist geworden. Er was geen andere keuze, vond en vind ik. Goed wetend dat dat allicht niet overal goed ging vallen. Als tiener op straat en bang zijn wanneer een groep jongeren je nafluit, achtervolgt om klem te zetten in de trein. Velen zwijgen hierover om niet over te komen als iemand die te veel klaagt of die „te soft” zou zijn.

Dat speelt ook in de politiek. Doe dit, doe dat zeker niet. Je ziet er te veel of te weinig vrouwelijk uit. Lach minder! Dat is verleiden! Wat moet ik dan met een binnenpretje doen? Is het niet genoeg als ik gewoon mezelf ben? Je maakt het ook mee als je als jonge moeder in het bedrijfsleven staat. Ga je nog kinderen nemen? Ze wisten verdomd goed dat ze dat niet mochten vragen; het is wettelijk verboden. En toch… Wat zeg je dan?

Ik roep alle vrouwen op – ook de moslima’s – om zichzelf te zijn. Vraag je af wat je zou doen als je compleet eerlijk bent. Maak je de dromen waar van toen je nog klein en onbevangen was? Kan je in de spiegel kijken zonder jezelf te beliegen?

Dank overigens aan al wie vóór mij, en ondanks alles toch in die spiegel hebben gekeken. Door wat zij gedaan hebben, kan ik het ook proberen. En dat dan weer doorgeven. Vrijheid. En een kamer voor mezelf veroveren en behouden.

https://www.ad.nl/show/ik-gun-het-an...gint~a7cdee86/

Ik gun het André Hazes dat hij de showbizz vaarwel zegt en lekker een sportschool begint

Als Interpolis nog een maatschappelijk verantwoorde opvolger zoekt voor zijn schokkende telefoonreclame - bijvoorbeeld om in beeld te brengen hoe een alcoholverslaving vaak generaties lang doorwerkt -, dan zou het moeiteloos een clipje van Jinek van donderdagavond kunnen nemen.



Daar zat André Hazes, die ‘voor het eerst’ zijn verhaal deed. Veel nieuwswaarde was er niet, maar er moeten nu eenmaal nog wat kaartjes verkocht worden voor de jaarlijkse Hazes-hoogmis in Ziggo Dome. Bovendien zendt RTL’s Videoland een van de concerten uit, wat ook wat publiciteit behoefde. Zo staat er op Videoland ook een documentaire over het ventje, die een keer of vijftien ter sprake kwam in het interview. Kortom, het was zo’n avond dat mijn hart er weer eens om huilde dat Eva de NPO heeft verruild voor RTL.

André lijkt me geen onaardige kerel. Integendeel, ik kon alleen maar medelijden voor hem voelen. Niet vanwege zijn geworstel met drank en drugs, maar omdat je je ergste vijand nog niet toewenst om met de achternaam Hazes op te groeien in een compleet disfunctioneel gezin.

Met een alcoholistische vader die desondanks als held wordt vereerd in Nederland. En een moeder die het tot haar levenswerk heeft gemaakt om het sprookje tot de laatste drup uit te melken en niet schroomt om daar zelfs de relatie met haar kinderen voor op te offeren.

Zelfs al heb je dan voor je eigen gezondheid alle banden verbroken, je ontkomt er niet aan om op de nationale televisie vragen te beantwoorden over de zoveelste strapatsen van je moeder en zus. En Eva hield zich nog in, ongetwijfeld tot groot verdriet van de showbizzrubrieken en juicekanalen.

Ik gun het hem zo om die showbizzwereld de rug toe te kunnen keren en van het anonieme burgermansleven te genieten met Monique en zoontje in Berkel. Sterker nog, dat gun ik ons allemaal. Hij zal heus menen wat hij allemaal zei over clean blijven, maar hoe vaak moeten we dat nog aanhoren?

Wat ik André toewens, is zo’n cluppie als ik dezelfde avond zag in de 2Doc Blijven Gaan: een groep Rotterdamse oudjes die elkaar kennen van de sportschool, niet de deur bij elkaar platlopen maar toch van onschatbare waarde zijn in elkaars leven. De een gebruikt de sportschool om de eenzaamheid te verdrijven, de ander om zijn eigen sterfelijkheid te bezweren.

Het levert schrijnende, maar tegelijk prachtige inkijkjes op van échte mensen, met een welhaast poëtische voice-over van Wilfried de Jong. En dan loopt er nog een schat van een trainer rond, die zijn klantjes thuis bezoekt als hij hen te lang niet ziet. Maar voor wie die sportschool óók een reddingsboei was geweest, zag ik tot mijn ontroering aan het einde van de documentaire.

André vertelde bij Jinek dat hij bij een terugval in zijn verslavingen de spotlights gedag zou zeggen en een sportschool wilde beginnen. Ik vind het een briljant idee.

https://www.buttkicken.nl/aan-de-weduwe-hazes/

Briefje van Jan – aan de weduwe Hazes

Mevrouw Hazes,

Twee weken geleden vroeg ik mevrouw Dijkgraaf of ze wist wat een ‘gecremeerde kroket’ is.

“Thea, weet jij wat ze bedoelen als ze zeggen dat iemand een ‘gecremeerde kroket’ is?”

“Dan is die persoon héél bruin, belachelijk bruin, keihard van buiten en leeg van binnen. Over wie zeggen ze dat?”

“Rachel Hazes.”

“Als ik zeg dat ‘gecremeerde kroket’ dan wel een goeie omschrijving is, ga je dat morgen zeker in je ‘Briefje van Jan’ zetten?”

“Uiteraard!”

“Dan hou ik me stil.”



Ik zei het toen en ik zeg het nu weer: ik heb zo’n wijze vrouw!

Stel je toch voor dat ze zich niet stil had gehouden.

Dan was u naar de Amsterdamse voorzieningenrechter mr. E.A. Messer gestapt om mevrouw Dijkgraaf het zwijgen op te leggen, had voorzieningenrechter mr. E.A. Messer mevrouw Dijkgraaf verplicht haar woorden terug te nemen en had voorzieningenrechter mr. E.A. Messer mevrouw Dijkgraaf u een dwangsom van 1000 euro per uur laten betalen voor elk uur dat ze zich niet stil had gehouden (met een maximum van 50.000 euro).

Daar had u heel wat zonnekanonnen voor kunnen kopen!

Gelukkig is mevrouw Dijkgraaf juice-koningin Yvonne Coldeweijer niet.

Die noemde u namelijk wel een ‘gecremeerde kroket’.

En die is nu 50.000 euro lichter als ze u nog één keer ‘gecremeerde kroket’ noemt.

Dat is bijna 3000 euro per letter!

Ik heb zelf wel 30.000 goede redenen om niet te zeggen wat ik van voorzieningenrechter mr. E.A. Messer vind.

Stel je voor dat ik voorzieningenrechter mr. E.A. Messer een ‘zot’ zou noemen en die Pipo stapt naar een collega-rechter om in kort geding geld van me te eisen.

Ben ik 9000 euro lichter.

Of dat ik ‘m een ‘dwaas’ zou noemen.

Vijftien ruggen.

Laat staan dat ik hem een ‘malloot’ zou noemen.

21.000 euro!

En dan heb ik nog mazzel, hè?

Als die collega van voorzieningenrechter mr. E.A. Messer kwaad wil (bijvoorbeeld omdat hem ter ore is gekomen dat ik vind dat een polariserende partij als D66 verboden zou moeten worden), moet ik ook nog 9000 euro extra betalen voor het lidwoord.

‘Een zot’: 18.000 euro.

‘Een dwaas’: 24.000 euro.

‘Een malloot’: 30.000 euro.

Maar goed, ik ben Yvonne Coldeweijer niet.

Dus ik ga voorzieningenrechter mr. E.A. Messer heus geen zot, dwaas of malloot noemen omdat hij u op alle fronten uw zin heeft gegeven in uw kort geding tegen Yvonne Coldeweijer.

Wat ik nog wel merkwaardig vind: dat u alleen een verbod op het gebruik van de benaming ‘gecremeerde kroket’ heeft geëist.

Voorzieningenrechter mr. E.A. Messer was in een bui waarin hij ál uw eisen per se wilde toewijzen.

Maar u eiste níet dat Yvonne Coldeweijer u een dwangsom moest betalen voor elke keer dat ze u in het vervolg ‘zeer narcistisch’, ‘zeer manipulatief’, ‘knettergek’ en ‘toxic’ zou noemen.

Dat lijkt mij een gemiste kans.

Al kan het natuurlijk ook zijn dat u zelf ook vindt dat u zeer narcistisch, zeer manipulatief, knettergek en toxic bent.

Als ze mij klein, kaal en dik noemen, zie ik namelijk ook geen reden om mijn advocaat in te schakelen en allerlei dwangsommen te gaan eisen.

Mr. Sidney Snikkelsmuller ziet me aankomen, zeg!

Groet,

JanD

https://www.ad.nl/werk/waarom-van-ge...g-is~aa1fcbf1/

Waarom van gedachten veranderen zo lastig is

Gedragspsycholoog Chantal van der Leest bekijkt onze gedragingen op de werkvloer: wie of wat bepaalt onze dagelijkse beslissingen? Vandaag: je mening bijstellen

,,Heel eerlijk? Ik vond de nieuwe huisstijl eerst echt vreselijk. Maar nu ik vaker met de nieuwe powerpoint heb gewerkt, vind ik hem eigenlijk erg prettig.” Mijn collega bekent het me haast fluisterend. Als projectleider moest ik zorgen dat er een nieuwe huisstijl kwam en dat deze gebruikt ging worden. Iedereen is vast superblij dat er eindelijk een mooie vormgeving komt, dacht ik naïef. Totdat ik mails vol haat en nijd ontving. (,,Ik háát blauw!!!”)

Van gedachten veranderen, we vinden het niet zo prettig. Daarom vond ik de ommezwaai van mijn collega ook zo knap. Mijn favoriete voorbeeld van iemand die 180 graden is gedraaid is Joram van Klaveren. Ooit haalde hij als PVV-kamerlid fel uit naar de Islam. Maar toen hij een boek ging schrijven over de vermeende gevaren van dit geloof, raakte hij juist overtuigd van de goedheid ervan. Hij bekeerde zich in 2018 tot moslim. Er zijn meer voorbeelden: acteurs die niet langer Zwarte Piet willen spelen, een veeboer die besluit om geen dieren meer te eten en een bekend merk vleesvervangers opricht.

Rationele, verstandige mensen

Waarom van gedachten veranderen zo lastig is? Wij mensen houden ervan om consistent te zijn, schrijft marketingpsycholoog Robert Cialdini in zijn beroemde boek Invloed. Hebben we eenmaal besloten dat we iets stom of goed vinden, dan blijven we dat vinden. Enerzijds omdat ons dat een hoop denkwerk scheelt. Als iemand je vraagt wat je van genderneutrale wc’s, Mark Rutte of de oorlog in Oekraïne vindt, dan heb je waarschijnlijk daar al ooit over nagedacht. Dus dan kun je gewoon weer je oude vertrouwde mening oplepelen. Handig.

Anderzijds laten we graag aan de buitenwereld zien dat we rationele, verstandige mensen zijn die doen wat ze zeggen. Wanneer je vandaag A zegt en morgen B, dan zouden mensen wel eens kunnen denken dat je wispelturig bent. Of niet helemaal goed bij je hoofd.

Maar soms ontdek je nieuwe dingen, of verandert de situatie. In plaats van klakkeloos bij je standpunt te blijven, is het misschien verstandiger om je mening bij te stellen. Een handige vraag om jezelf te stellen is volgens Cialdini: ‘Met de kennis van nu, zou ik deze beslissing nog maken?’ Luister naar het eerste gevoel dat bij je opkomt en weersta de verleiding om smoezen te bedenken.

https://www.ad.nl/show/deze-schokken...apen~a9ff44a5/

Deze schokkende documentaire kun je beter niet kijken als je lekker wilt slapen


ANGELA KIJKT TVJournaliste Angela de Jong schrijft vijf keer per week een column over wat haar opvalt op tv.

Sommige tv-programma’s kun je beter niet kijken vlak voor je naar bed gaat. Voor je het weet, ben je zo gegrepen door het onderwerp dat je alle afleveringen er in een ruk doorheen jaagt. Ga je aanvullende informatie zoeken op internet. En lig je de rest van de nacht wakker, te malen over de vraag hoe dit toch kan in Nederland. Voor de zoveelste keer.



Althans, zo verging het mij donderdag bij De Pompmoord, een truecrimeserie zoals dat tegenwoordig in goed Nederlands heet, waarvan de eerste aflevering laat op de avond te zien was op NPO 2.

Ik zou het natuurlijk ook een journalistieke reconstructie of documentaire kunnen noemen, waarin de makers van De Villamoord (2020) zich nu vastbijten in de moord op de 28-jarige Micelle Mooij uit Warnsveld uit 1985 en op overtuigende wijze claimen dat er sprake is van een rechterlijke dwaling. Maar die omschrijving doet de filmische manier waarop het verhaal wordt verteld, met stillevens van kringelende sigarettenrook en kartonnen koffiebekertjes en een nadrukkelijk aanwezige voice-over, te kort.

De beelden zijn op sommige momenten zelfs bijna te mooi voor het ontluisterende verhaal dat wordt verteld. Vanaf het prille begin gaat in het moordonderzoek zo’n beetje alles mis wat mis kan gaan. Zeventien jaar later komt de politie alsnog op het spoor van vier mannen - gemene deler: niet al te intelligent, een verleden van alcohol en geweld en afkomstig uit de onderkant van de maatschappij - die tot een bekentenis worden gedwongen. Gemarteld zou je zelfs kunnen zeggen. Ze breken na urenlange verhoren, doodmoe omdat de lichten en de radio in hun cel dag en nacht aan bleven.

De originele zwart-witbeelden uit de verhoorkamer zitten in de serie. En het is zoals een rechtspsycholoog in een van de drie afleveringen zegt: je hoeft geen deskundige te zijn om te zien dat de verdachten zo murw zijn dat ze alles bekennen wat de politie wil horen. Als ze een detail verkeerd hebben, krijgen ze het juiste onmiddellijk aangereikt van de betrokken rechercheurs.

De rechtbank onderkent de gaten in de bewijslast en spreekt de vier vrij. Maar in hoger beroep worden ze tot ieders ontzetting alsnog veroordeeld. Schokkend detail: door een rechter die ook betrokken was bij andere omstreden zaken zoals Lucia de Berk en de Arnhemse villamoord en die nu een hoge functie heeft binnen het Openbaar Ministerie.

Het is nogal een tegenstelling met de levens van de vier mannen en hun naasten. Die zijn verwoest door de veroordeling. Hun kinderen wilden hen niet meer zien of werden bij ze weggehouden. Twee mannen zijn inmiddels gestorven. Een ander voelt de blikken van mensen bijna twintig jaar na dato nog altijd branden, leidt een teruggetrokken leven en vecht voor eerherstel.

Deze serie is een eerste stap. Dus kijken, zou ik zeggen. Het liefst alle drie de afleveringen achter elkaar. Maar bij voorkeur niet voor het slapengaan.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/16...-vrekkige-land

Red dit vrekkige land

Zuinigheid met vlijt bouwt huizen als kastelen, luidt het spreekwoord dat zo van toepassing is op de inwoners van ons land. Je moet alleen nog wel een beetje aangenaam in je kasteel kunnen wonen, zou ik eraan willen toevoegen.

Dat doe je mijns inziens niet door wattenstaafjes te hergebruiken of de koffie twee keer door het Senseo-maandverbandje te jagen terwijl het de eerste keer al niet te hachelen was. Je maakt je ook niet geliefd als je een klein zakje paprikachips met iemand deelt en dan een tikkie stuurt voor zestig cent. Geloof me; het gebeurt, want een betaalverzoek is in dit land geen verzoek maar een gebod.

We strooien met tikkies zoals Oprah Winfrey cadeautjes uitdeelt: jij een tikkie, jij een tikkie, iedereen een tikkie!

Wij bevestigen voortdurend de vooroordelen die buurlanden over ons hebben als het gaat om zuinigheid, onze ziekelijke liefde voor koopjes en hoe dat soms bizarre vormen kan aannemen.

Een voorbeeld: een aantal jaar geleden onderzocht Google de trends en ontwikkelingen in de vakantie-industrie, op basis van het zoekgedrag van gebruikers uit heel Europa. Nederlanders blijken unieke koopjesjagers te zijn. Vlak na een aanslag, natuurramp of onrust in een vakantieland, ruiken we de korting al en zoeken wij op termen als ’voordelig’ en ’aanbieding’ in combinatie met het desbetreffende land.

Daarmee zijn wij de belichaming van de term ramptoerist.

In deze rubriek is wel vaker de zeer dunne lijn tussen zuinigheid en gierigheid beschreven, maar nimmer las ik zo’n schitterend verhaal over dit naar mijn mening oer-Hollandse fenomeen als de getuigenis in onze zaterdagkrant van de Groninger bespaarder des vaderlands Fokko ’de Vrek’ Schepel.

Wát een held.

Want dat is Fokko, die werd beschimpt omdat hij van bezuinigen zijn hobby maakte. Maar na een pandemie, een oorlog en een superinflatie, waartegen geen Zeeuws Meisje gewassen is, roepen zij die het hardst om hem lachten nu nog harder om zijn hulp.

De Vrek is zijn geuzennaam, want arm leven om rijk te sterven, zoals gierigaards plegen te doen, daar gaat het niet om. De zuinigheid zit hem gewoon in het dna. Een shirt van twintig jaar oud „functioneert” nog steeds en als hij met 300 euro op stap gaat om iets leuks voort zichzelf te kopen, komt hij met 298 euro terug. „Had ik alleen een bakkie koffie gehaald.”

Ik vind het knap. Dat lukt mij nou nooit. Nog knapper is dat Fokko kennelijk nog een kop koffie voor slechts twee euro weet te scoren.

Hij overweegt om ’full time vrek’ te worden en dan boeken schrijven, lezingen geven en een stichting opzetten om mensen met een kleine beurs te helpen.

Ik zou zeggen: doe het, Fokko.

Red dit vrekkige land.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/12...-uit-te-leggen

Dit is toch niet het land dat we willen?
Woonregels niet meer uit te leggen

De gemeente Amsterdam heeft net als een aantal andere gemeenten in ons land een zogenoemde zelfwoonplicht ingesteld. Als je het geluk hebt dat je in deze stad voor rond de 500.000 euro een woning kunt kopen, dan moet je er ook minimaal vier jaar zelf in gaan wonen. Dat de gemeente deze regel instelt om starters meer kans te geven op de woningmarkt, is nog wel te begrijpen, maar de echte speculanten pak je er niet mee, want die gaan gewoon voor duurdere projecten.

Nee, je pakt er nu ook de Nederlanders mee die bijvoorbeeld twintig jaar geleden een woning hebben gekocht en nu van de overwaarde een appartement voor hun studerende kind in Amsterdam hebben gekocht en een extra kamer verhuren aan een vriendje. De zes woningeigenaren die ’gepakt’ zijn, hebben een belachelijk hoge boete gekregen van 22.000 euro per woning. De eigenaar moet bovendien op straffe van nóg een boete van 43.000 euro onmiddellijk zelf in de woning gaan wonen, dus de huurders moeten vertrekken. Waarheen vraagt u? Tja...



De hoogte van deze boetes staat toch in geen enkele verhouding tot het ’vergrijp’?

Waarom trouwens meteen een boete en geen vriendelijkere regeling? Waarom spreek je bijvoorbeeld niet af dat iedereen die een woning met een vraagprijs van minder dan 500.000 euro koopt om te verhuren, de eerste vier jaar een bedrag van 400 euro per maand aan de gemeente betaalt. Dat zal veel mensen ervan weerhouden om een betaalbare woning voor de verhuur aan te schaffen, omdat ze er zo niets aan overhouden, maar het is wel vriendelijker dan een idioot hoge boete en dwangsom.
Tegenstrijdigheid


Maar ik wil in deze column nog even een ander punt aansnijden en dat is de tegenstrijdigheid van het beleid. Waarom worden Nederlanders die naast hun eigen woning een woning voor de verhuur kopen zwaar aangepakt, terwijl er aan de andere kant vele duizenden Nederlanders in een sociale huurwoning wonen die een aantal koopwoningen voor de verhuur in bezit hebben? Een paar jaar geleden bleek uit onderzoek namelijk dat er duizenden Nederlanders zijn die lekker goedkoop in een sociale huurwoning wonen, terwijl zij meerdere koopwoningen op hun naam hebben staan. Eén sociale huurder maakte het wel heel bont met maar liefst 59 koopwoningen die hij particulier verhuurde. Dit kan gewoon, want om voor een sociale huurwoning in aanmerking te komen, is alleen je inkomen van belang, je vermogen of hoeveel huizen je bezit, doet er niet toe.
Misbruik


Dus je mag als particulier met een koopwoning niet een tweede koopwoning verhuren, maar je mag als particulier met een koopwoning wél een sociale huurwoning bezet houden en je koopwoningen verhuren? Dat is toch niet meer uit te leggen?

Zet als gemeente eens wat harder in op misbruik van sociale huurwoningen: illegale onderverhuur, leegstand of in gebruik als goedkoop pied-à-terre of werkruimte door iemand die zelf elders woont. Pak dat eens aan! Dat zet meer zoden aan de dijk.

En er is nog iets. Kijk, het is mooi dat wij sociale huurwoningen hebben voor een groep kwetsbare Nederlanders die geen huurwoning in de vrije sector kunnen betalen en dus geholpen moeten worden. Maar ik denk dat politiek Den Haag haar realiteitszin kwijt is, voor wat betreft de hoeveelheid kwetsbare Nederlanders.

Volgens de woonplannen van Hugo de Jonge zijn alle gemeenten nu verplicht om voor minimaal 30 procent van hun woningen sociale huurwoningen te hebben. Gemeenten als Amsterdam en Rotterdam blijven zelfs vasthouden aan 40 of 50 procent sociale huurwoningen. Dat is best vreemd, want het is toch niet zo dat in een welvarend land als Nederland meer dan één op de drie huishoudens kwetsbaar is? Dan is er toch iets mis aan de basis? Dit is toch niet het land wat we willen? Waarom bedenken we geen plannen waardoor meer mensen in staat zijn om een koopwoning te kopen? We willen toch geen land zijn dat een groot deel van zijn mensen klein en kwetsbaar houdt?

De woonplannen zijn een vreemde opeenstapeling van ondoordachte ideeën. Laat ik in deze column nog een ander onzalig idee aanhalen: woningcorporaties mogen de huren níét verhogen als ze de sociale huurwoning verduurzamen. Waar dacht Hugo de Jonge dan dat het geld voor de verduurzaming vandaan komt? Uit de belastingen?

Logisch


Waarom zou je niet met huurders kunnen afspreken dat, als hun woning verduurzaamd wordt en hun energierekening daardoor met de helft vermindert of zelfs helemaal verdwijnt, de huur dan ook met een paar tientjes stijgt vanwege de kosten die gemaakt moeten worden? Dat is toch niet meer dan logisch? Het stimuleert woningcorporaties om eindelijk vaart te maken met de verduurzaming en het geeft de huurder de realiteitszin dat het geen eenrichtingsverkeer is waarbij je alleen je hand hoeft op te houden en de voordeeltjes er vanzelf in vallen.

https://www.ad.nl/buitenland/ozcan-a...land~a20e12a1/

Özcan Akyol: ‘Helft van Turkije is verwoest, een gebied bijna drie keer zo groot als Nederland’


De aardbeving in Turkije en Syrië heeft niet alleen heel veel mensenlevens gekost. Het natuurgeweld heeft ook een gebied verwoest van een ongekende pracht, nog voor de wereld het heeft kunnen ontdekken, beseft columnist Özcan Akyol.



Turkije heeft meer schoonheid dan het land in de eigen marketingmachine kan gooien. Dat klinkt gek, met het oog op de ondernemersgeest van het land. Maar toen ik afgelopen jaar na De neven van Eus een tweede documentairereeks in Turkije mocht maken, kon ik niets meer dan verbazing voelen over de onbekende parels die klaarstonden om ontdekt te worden door iedereen die het maar wilde.

In Gaziantep, een stad van 2 miljoen inwoners − de helft is er in het afgelopen decennium bijgekomen − wandelde ik vol ongeloof over het plein voor het beroemde kasteel, dat tijdens de onafhankelijkheidsoorlog belangrijk was geweest. Mijn regisseur en ik zeiden met de kennis van nu iets heel wrangs tegen elkaar: ‘Het lijkt hier wel op een oorlogsgebied.’ Dat had te maken met de enorme stroom rookpluimen die uit de barbecues kwam. Om de drie panden zagen we wel een restaurant, of anders wel een patisserie – voor de baklava. De mensen in Gaziantep rekenden hun culinaire identiteit bijna tot een soort religie. En tegelijkertijd waren ze niet blind voor de historische waarde van hun eigen stad, want er was nog niet zo lang geleden een gloednieuw Zeugma Mozaïekmuseum gebouwd, een fantastisch gebouw dat met zijn collectie ons veel leert over waar we vandaan komen.

Er begon me wel iets zorgen te baren, een probleem dat in alle grote Turkse steden speelt: de appartementen waren praktisch tegen elkaar gebouwd. Met mijn Nederlandse blik snapte ik daar niets van. En dat was niet helemaal onterecht: er zijn in Gaziantep in korte tijd bijna 500.000 Syrische vluchtelingen bij gekomen, een gevolg van de welbekende Turkijedeal. Deze mensen moeten natuurlijk ook ergens wonen. In Turkije bouwen ze bij voorkeur de lucht in. En bouwcontracten worden erg makkelijk afgegeven: het is niet zoals bij ons in Nederland, waar je eindeloos kunt blijven vergaderen over het lot van een meikevertje dat misschien in zijn leefgebied wordt aangetast.

Die bouwdrift gaat nu een groot politiek onderwerp worden. Want waarom lieten (lokale) autoriteiten toe dat er ongebreideld nieuwe complexen werden gebouwd? De vraag is, door alle emoties, even minder relevant. De polemiek komt later, als de doden begraven zijn.

Ik zit al dagen te kijken op lokale televisiezenders of ik iets herkenbaars van Gaziantep kan terugvinden op de beelden. De stad is de afgelopen dagen veelvuldig genoemd als epicentrum van de eerste aardbeving. Bijna alles is verdampt of zwaar beschadigd. Het kasteel waarover ik net schreef, gebouwd door de Byzantijnse keizer Justinianus I, rond 565 na Christus is verpulverd. Er liggen wat verkruimelde rotsblokken, als ik persfoto’s bestudeer.

Ik heb er interesse in

Waarin precies?

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/84...inks-privilege

Flirten met geweld is links privilege

Wat is het toch heerlijk om in Nederland te wonen, waar burgers een verblijf in de gevangenis als hobby kunnen beleven. Er zijn landen waarin mensen hun leven zouden geven om hun kinderen, ouders en andere dierbaren uit het martelcachot van een gruwelregime te halen. Hier zien klimaatactivisten een gevangenisstraf als kroon op hun cv. Daarvoor moeten ze eerst geweld of andere illegale acties plegen, maar dat geeft niet als jij voor het Goede strijdt. De term bakfiets, symbool van linksgroene randstedelijk geprivilegieerden, krijgt ineens een nieuwe betekenis.



’Zou het gebruik van geweld, dan wel tegen objecten dan wel tegen personen heroverwogen moeten worden? Zijn wij bereid om drie tot vijftien jaar in de gevangenis te belanden als gevolg van klimaatactivisme?’ Rond deze geweldsvraag zou eind vorige maand een ’moreel beraad’ gehouden worden in het Progressief Café van het Amsterdamse debatcentrum Pakhuis de Zwijger. Een ’onafhankelijk platform voor creatie en innovatie’ dat ’de waarde van inclusie, verheffing en duurzaamheid’ in ere wil houden. Je zou denken dat wie creatief is, in staat is te bedenken hoe actie te voeren zonder geweld. Zo niet deze ’vernieuwers’; zij vertrouwen op probate methodes als gebouwen en mensen opblazen of iemand door het hoofd knallen. Terroristen wereldwijd hebben de effectiviteit daarvan bewezen.

Zelfcorrectie


Het geweldsberaad ging niet door. Niet door inzicht en zelfcorrectie, maar door de maatschappelijke ophef en het ingrijpen van burgemeester Halsema. Maar journalisten (o.a. van Het Parool) gingen graven en ontdekten dat in het Pakhuis inclusie, verheffing en duurzaamheid vooral betrekking hebben op partijpropaganda, langdurige corruptie en verrijking van een echtpaar dat het centrum nogal despotisch bestierde. Het adres bleek een GroenLinks-tempel, via bestuur en programmamakers innig verstrengeld met GL Amsterdam dat miljoenen subsidie verleende. Kortom: een walhalla van radicaal links privilege, met talrijke vinkjes voor misdragingen en onwettelijke praktijken, door de gemeente witgewassen. Dat kan gewoon, want het linkse establishment is per definitie onverdacht.

Het gedweep met de gevangenis vond ook op andere plekken plaats: tijdens de weekendcursussen die Extinction Rebellion in tientallen steden gaf aan activisten die op zaterdag 11 maart meedoen aan de blokkade van de A12. Ter voorbereiding op het cachot werd actievoerders geadviseerd de naam van hun advocaat op hun arm te schrijven. Een door een vader meegenomen dochtertje zei dat ze in de cel niet zonder haar knuffel kon slapen. Gaat BNNVara’s slechte grappen-programma Even tot hier nu ook een Papa, ik schaam me zo voor jou-liedje maken zoals bij de Zwarte Piet-activisten? Natuurlijk niet, want het klimaatkind wordt blootgesteld aan gevaar dat de omroep ideologisch goedkeurt. Ook Carice van Houten was ter plekke bij zo’n training en wilde weten of een arrestatie haar Amerikaanse werkvisum in gevaar bracht. Ja, stel je voor dat de klimaatrebellerende vedette niet meer op en neer kan vliegen naar Hollywood. Het imago-bevorderende engagement houdt op waar de bankrekening begint.

De aanwezigen waren ’voornamelijk wit en welbespraakt’ noteerde het Financieele Dagblad over de cachotcursisten. Geen wonder. Dit is de kaste die zich ongevaarlijk nepheldendom als tijdverdrijf kan permitteren en de advocaten paraat heeft voor als het te gortig wordt. De flirtage met de gevangenis is het nieuwe potloodventen van de welgestelde linkse elite. Ze gaan ermee aan de haal, omdat ze weten dat ze in een permissieve samenleving wonen waar hun niets overkomt. Het is een gewetensverschonend spelletje, bedacht vanuit een geriefelijke positie. Het morele bederf ervan wordt pas duidelijk als je dit valse heldendom vergelijkt met echte helden die strijden in landen waar een gevangenisstraf hun leven kost. De jongeren in Iran, de tegenstanders van Poetin in Rusland, de Afghaanse vrouwen tegen de Taliban, de Georgiërs nu. En niet te vergeten de Oekraïense burgers die door Russen ontvoerd, opgesloten, gemarteld en gedood worden. Dat is de echte wereld van strijden en rebelleren in levensgevaar. In een tijd waarin dit zo aangrijpend het dagelijkse nieuws domineert, getuigt het van een beschamend gebrek aan empathie en solidariteit om als activist in je veilige thuisland als asfaltplakker naar de gevangenis te verlangen.

Opoffering


Laat je niet wijsmaken dat dit een waardevolle opoffering is uit betrokkenheid bij het voortbestaan van de planeet en de mens. Het is zelfbevrediging in een ideologische bubbel. Sektarischer kan niet. Pakhuis de Zwijger is de belichaming van de ivoren toren, de complete isolatie van andere visies en politieke kleuren en de diversiteit van de verbeelding. Daar komen linkse organisaties hun heidag vieren, juist om aan de samenleving met al haar ongemakkelijke problemen en vele (onwenselijke) stemmen te ontsnappen.

Toch is het geen verwaarloosbare club, evenmin als Extinction Rebellion. Daar mogen ze doen alsof hun vrijheid op het spel staat, in werkelijkheid zijn er kabinetsleden die zulke wanen gretig vertalen in een vrijheidsbeknotting voor burgers. Deze week twitterde klimaatminister Rob Jetten dat er geen ’taboes’ meer zijn voor ’noodzakelijke maatregelen’. Hij kan dus alles met ons doen. De democratie kan de pot op. Het klimaatdespotisme is nu officieel beleid.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/16...-horens-vatten

BBB moet koe nu bij de horens vatten

In de coalitie van VVD, D66, CDA en CU snakten ze naar het einde van de verkiezingscampagne. Iedere week begon het korset van samenwerken verder te knellen en namen de onderlinge ergernissen toe, bijvoorbeeld rond stikstof en migratie.

Het viel dan ook op hoe diverse coalitiepolitici openlijk speculeerden op een kabinetsval als de verschillen niet overbrugd kunnen worden. Dit is de afgelopen jaren niet zo duidelijk vertoond.



Bovendien is het moeilijk voor te stellen dat de uitslag linksom of rechtsom niet zal doorklinken in de koers die met name het CDA vaart. De partij verliest fors en dat zal ongetwijfeld voor onrust zorgen in eigen kring. In de provincies merken ze dat als eerste, maar gevolgen op het landelijke toneel liggen ook in het verschiet. Het pak rammel uit de provincie suggereert zwaar weer voor Rutte IV.

Stikstof


Het besef leek woensdagavond bij de VVD nog niet in te dalen. Reageerde een verbijsterde Caroline van der Plas op haar BBB-megawinst door te reppen over de ’rijdende trein’ uit Den Haag waar veel kiezers ’ho’ tegen zeiden, elders in het land riep stikstofminister Christianne van der Wal (VVD) alvast dat er geen andere koers mogelijk is.

Haar partijgenoten in de provincie zijn er mooi klaar mee, want zij zullen als eerste een antwoord moeten vinden op de nieuwkomer op rechts die de kabinetskoers rond stikstof niet pruimt. Als provincies tegen gaan sputteren wacht een confrontatie met Den Haag. Of het kabinet veel rond stikstof gedaan krijgt is daardoor zeer de vraag, wat doorregeren voor bijvoorbeeld D66 nutteloos maakt. Wel heeft de coalitie nu weinig baat bij vervroegde Tweede Kamerverkiezingen.

Gevoelig verlies VVD


De VVD lijdt ook een gevoelig verlies, want de (gedeeltelijke) premierbonus van Mark Rutte blijkt aan erosie onderhevig. De keuze om tijdens de campagne de confrontatie met BBB te vermijden en de pijlen volop op het linkse blok te richten, blijkt voor de liberalen bovendien ongelukkig uit te pakken. Veel Nederlanders trapten niet in een geforceerde tweestrijd tussen VVD en de linkse wolk, maar gaven BBB het voordeel van de twijfel.

Na het fiasco dat FvD maakte van het forse mandaat dat het vier jaar geleden bemachtigde, is het nu de club van Caroline van der Plas die mag proberen om de boel op te schudden.

Versplintering


Haar opkomst is niet alleen maar een signaal voor de coalitie. Protestpartijen als PVV en SP, die decennia het ongenoegen jegens de regerende macht proberen uit te dragen, hebben er een grote concurrent bij. Verdere versplintering van het politieke landschap is intussen een feit.

Als de confetti is opgeveegd, moet Van der Plas de koe bij de horens vatten. BBB kan nu niet meer alleen beloven dat het anders kan; ze moet het ook laten zien. Daar hebben haar kiezers recht op.

https://www.ad.nl/show/een-comedyser...echt~a9ca2e57/

Een comedyserie à la De Luizenmoeder, maar dan ontzettend slecht


ANGELA KIJKT TVJournaliste Angela de Jong schrijft vijf keer per week een column over wat haar opvalt op tv.

Even lekker lachen. Als ik ergens behoefte aan had na deze week - waarin de beerput van de NOS openging, bekend werd dat Ali B en Jeroen R worden vervolgd voor hun wandaden bij The Voice en er een politieke aardverschuiving plaatsvond - dan was het dát: gewoon even lekker lachen.

En wat een timing. Op NPO 3 begon een nieuwe comedyserie, die draait om de huidige metoo-golf en woke-gekte. Geschreven door juf Ank van de Luizenmoeder. Oké, ik moet natuurlijk Ilse Warringa zeggen, want al die Luizenmoeder-types reageren steevast gepikeerd als je ze herinnert aan het grootste succes uit hun carrière en misschien wel van de Nederlandse televisiegeschiedenis. Maar hé, als iemand in staat is om de huidige tijdgeest op een dolkomische manier te vangen en een ventiel te zetten op de gespannen samenleving, dan is het Ilse. Toch?



Niet dus. Het werd een regelrechte teleurstelling. En dan zeg ik het nog mild. De serie Cast, over een castingbureau dat probeert op te krabbelen nadat de eigenaar met twee piepjonge actrices in een hotel is gesnapt, is alles wat je hoopt dat het níet is. Traag, voorspelbaar, het ademt de grachtengordel en is gewoon niet grappig. Al is dat laatste natuurlijk subjectief. Er zullen heus drie mensen te vinden te zijn die wel moesten lachen toen Ferry Doedens (hij speelde zichzelf, net als het grootste deel van acterend Nederland) verzuchtte dat ‘iedereen van hem afgetrokken was’, als verwijzing naar zijn wanhopige capriolen op het pornoplatform OnlyFans.

Ik las in deze krant een interview met Ilse Warringa en haar mede-auteur Niek Barendsen dat ze tijdens het schrijfproces scènes 35 keer heen en weer mailden, net zo lang tot ze beiden dubbelgeklapt lagen van het lachen. Zou dat fragment met Ferry er zo één zijn geweest? Of was het toen ze bedachten dat ze Willeke van Ammelrooy een hysterische schreeuwlelijk zouden laten spelen?

Wat me ook zo opviel: elk personage was chronisch boos en aan het klagen. Het was alsof ik naar Five Live zat te kijken, het gedrocht van Linda de Mol dat zich ook in de narcistische tv-wereld afspeelt. En daar zit hem waarschijnlijk de crux: de bedenkers zijn niet alleen observanten van de wereld die ze op de hak willen nemen, ze staan er ook midden in en zijn er uiteindelijk toch afhankelijk van. Dan krijg je een eindresultaat vol gemakkelijke oplossingen waarin de kool en de geit worden gespaard. En dat is zonde. Want als er over één arena een smeuïge serie valt te schrijven waarin ego’s en imago’s regeren, dan is het de tv-wereld wel.

Misschien moet ik dat dan maar doen. Mijn handen jeuken. Maar eerst ga ik Lubach en Dit Was Het Nieuws bingen. Want ik wil potverdikkeme lachen na deze week.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/13...-zouden-pikken

Dachten ze in Den Haag echt dat burgers dit juk zouden pikken?

De monumentale zege van BBB maakt het verder functioneren van Rutte IV onmogelijk. Het kabinet heeft zware averij gelopen door deze afstraffing. Het is ’total loss’, zouden ze bij de garage zeggen. Rutte moet lopend naar huis en daar blijven.

Er vallen belangrijke lessen te leren over een land in nood dat erkenning eist voor wat het werkelijk is en wat het in vrijheid kan worden. De historische zege van BBB – een partij geleid door een vrouw die in alle provincies de meeste stemmen kreeg, is uniek in de vaderlandse geschiedenis – komt niet door populistische oprispingen of bloeddorstige extremisten. Hetze en uitsluiting zijn ver te zoeken bij Van der Plas. De overwinning is ook geen rechtse revolte, de stemmen kwamen uit alle hoeken, zelfs D66-kiezers verruilden Kaag voor Van der Plas. De keuze voor BBB is een afrekening met een failliete bestuurscultuur en daarin zijn wensen van links tot rechts verenigd. Maar bovenal laat het succes van BBB het verzet zien tegen een benauwend Nederland als laboratorium voor dwangpolitiek. De diverse stemmers op BBB roeren zich ter redding van een getergd land waarin de democratie afgeknepen wordt door uitgerangeerde bestuurders die niet beseffen wat ze kapotmaken.



Totalitair mensbeeld


Wat werkt hier niet meer, volgens het signaal dat BBB geeft? Het totalitaire mensbeeld en de polariserende kabinetspolitiek. Het idee dat je alles met burgers kunt doen en dat ze minderwaardig zijn ten opzichte van de regerende kaste. Het begint al bij de imagocultus in Den Haag.

De meeste kabinetsleden en politici lijken in niets meer op de mensen die ze vertegenwoordigen. Zie de strakke glimpakken en de nauwsluitende powervrouw-jurken waarin alleen graatmagere lichamen zich kunnen bewegen. De perfecte kapsels, de camouflerende make-up, de nepglamour van macht met magere inhoud. Dit alles moet opperste controle uitstralen en een imago van permanent succes. Maar zo zien gewone mensen er niet uit. En zo willen ze hun politici ook niet zien, dat schept afstand. Gewone mensen herkennen zichzelf meer in Caroline van der Plas. Hetzelfde geldt voor het taalgebruik. Ingestudeerde oneliners, voorspelbare leuzen, kretologie die onkunde moet verbergen, leugens die het gebrek aan verantwoordelijkheid moeten maskeren: het moet eens afgelopen zijn. Zo praten gewone mensen niet over hun noden en wensen. De nuchtere taal van Van der Plas waarin ook twijfels en onzekerheid doorklinken, raakt de kiezers omdat het over hún problemen, hún vragen gaat.

Gelikt imago


Dat gelikte imago van onfeilbare bestuurders is niet louter oppervlakkigheid. Het definieert de menselijke verhoudingen in het land. Er is een kaste die er onaantastbaar uitziet, omdat die zich onaantastbaar waant. Bij die mentaliteit hoort ook de overtuiging dat ze alles kunnen bepalen voor burgers, tot in de kleinste details van hun leven. Wat ze mogen eten, hoeveel tientjes ze mogen uitgeven zonder van fraude verdacht te worden, wat ze mogen lezen en kijken, hoe ze moeten reizen, welke auto ze moeten kopen, hoe groot hun huis mag zijn, hoe lang ze erin mogen wonen en hoe ze (financieel) gestraft worden als ze niet met het opgelegde meedoen. Een politiek van dwang en verboden maakt een einde aan alles wat Nederland vrijheidslievend, eigenzinnig, liberaal en uniek vrijdenkend maakt. Iedereen moet bloeden voor niet-onderhandelbare dossiers die als zwaarden van Damocles boven ons hoofd hangen. De datum waarop die zwaarden vallen, staat vast. Totalitarisme in wording. Hoe wanhopiger een kabinet dat crisissen niet kan of wil oplossen, hoe groter de dwang en de machtsgreep over de burgers. Jammer dan voor de democratie. Over vijf jaar bestaat die toch niet meer, is de natuur dood en zijn we skeletten in de zee die tot Arnhem komt – dat doembeeld.

Populisten


Wat hebben ze zich in Den Haag vergist. Dachten ze echt dat burgers dit juk zouden pikken? Wat hebben ze staan waarschuwen over populisten die het landsbelang verraden en racistische extremisten die het grootste politieke gevaar vormen. Welnu, die zijn weggevaagd. De beste electorale verrassing sinds tijden. Ze zijn verslagen door een partij die menselijkheid en democratie wil behouden en wil bouwen aan een stabiel land waarin iedereen zich herkent, waarin niemand despoot mag zijn over anderen.

Want wat is de stem van de vele niet-agrariërs op BBB anders dan een hartenkreet voor het politieke poldermodel? Geen extreme Haagse agenda’s met uitsluiting van partijen die niet in het straatje van Rutte en Kaag passen, maar breed overleg tussen stad en platteland en alles ertussenin. Het midden geherwaardeerd, met partijen die kunnen polderen om mee te besturen. En nee, dat is geen nostalgie naar een Nederland dat niet meer bestaat. Het is juist behoud van het huidige Nederland: een hedendaags realistische ingreep in een politiek van ontsporing, die burgers dreigt af te nemen wat ze dierbaar is, van materieel bezit zoals familiebedrijven tot vrijheid en zelfbeschikking.

Het ’BBB-signaal’ waar Rutte zich over zegt te ’beraden’ toont wat sneuvelt door zijn beleid: eeuwenoude tradities, sociale cohesie, vertrouwen in innovatie, samenwerking met de overheid, de menselijke maat die doorslaggevend moet zijn bij veranderingen. Nederlanders zijn niet bang en star, maar ze willen geen pionnetjes zijn van verdwaasde bestuurders. Wie dat niet begrijpt, komt zeker ten val. Dat liet 15 maart 2023 zien.

maar ja pikken of niet pikken het is iedere keer zo dat de gevestigde orde wakker geschud moet worden en dan komt er weer ff ee nieuwe partij etc maar het lost nooit wat op en de gevestigde orde komt dan weer terug of blijft met veel moeite en zo verandert er nooit veel

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/13...ll-you-be-free

Kringen
Holland, Holland, when will you be free?


Hoppa, nóg een zetel eraf bij D66. Dat komt ervan als je vol randstedelijke verachting in het dna van een natie gaat zitten peuteren. De wraak van Moeder Natuur. Nu nog slechts 5 van de 75 Eerste Kamer-zetels voor de Kagisten, die daarmee net zo klein zijn geworden als het door de sociaal-liberalen zo uitgelachen CDA.

Vijf zetels is 6,67%, mevrouw.

Mij persoonlijk zou dat tot enige bescheidenheid dwingen, maar ik ambieer het premierschap niet.

Hoeveel procent is 17 van 75?





Dat zou ik wel willen weten nu de BoerBurgerBeweging een Buitengewoon Bijzondere Bulk van liefst 17 zetels heeft opgebouwd, een unicum voor een nieuwkomer in onze parlementaire geschiedenis (en dat onder leiding van een vrouw, hetgeen Sigrid Kaag toch zou moeten bekoren - vrouwen worden als stukken rood vlees in de online-arena gegooid, zei zij laatst, maar misschien vindt zij Caroline eerder een uit de kluiten gewassen filet van een kip zonder kop).

Weet je wat, ik reken het even uit, als zoon van een accountant. U begrijpt wellicht dat ik de rekenmachine daarom terzijde schuif en net als mijn ouwe heer mijn brein aanspreek: 17 van de 100 is 17%, dus 17 van de 75 is… piep… kraak… flits… 22,67%.

En laat Sweet Caroline daar nou wél bescheiden bij blijven!

Heerlijk down-to-earth, deze dame. Daar was het land héél hard aan toe na de tsunami aan hooghartigheid en laatdunkendheid die door zowel D66 als de talloze media, cursivisten en andersoortige commentatoren die zich met deze partij vereenzelvigen over de wie-zijn-die-mensen werd uitgestort.

Alles en iedereen die van deze houding walgde, niet alleen wanneer de ’stikstofproblematiek’ ter sprake kwam (men had ook een andere parameter voor de toestand van de natuur kunnen bedenken, aldus de door iedereen erkende expert Louise Fresco, het zou veel polderlandse ellende hebben voorkomen), maar ook in non-politieke zaken als nu weer het in die hoek totaal verkeerde geïnterpreteerde vertrek van Kees Vlaardingerbroek als artistiek leider van NTR Zaterdagmatinee (Kees is namelijk de vader van), werd voor dom- dan wel extreemrechts uitgemaakt. En met dat grenzeloze vertoon van dedain werd in het stemhokje keihard afgerekend door te kiezen voor een vrouw die de nuchterheid zelve is.

Wat wil je: half-Iers, Caroline van der Plas. Dochter van Nuala Fitzpatrick, oftewel The Limerick Tulip. Als verstokte Ierland-fan vroeg ik Caroline waar haar moeder vandaan kwam. „Ze is geboren in Waterford en opgegroeid in Ballinasloe en Limerick”, antwoordde zij. „Ze kwam naar Nederland voor de liefde. Ze schreef al een paar jaar met mijn vader. Als stewardess belandde ze een keer in Amsterdam en heeft mijn vader toen voor het eerst ontmoet.”

Ineens zin om het veertig jaar oude lied ’Ireland’ van Marianne Faithfull een Nederlands tintje te geven.

Then I heard the wind / Calling from over the sea / Saying, „Holland, Holland, / When will you be free?” / „Holland, Holland / When will you be free?”

Na de volgende verkiezingen, misschien?

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/91...maar-uitzoeken

Column Kitty Herweijer
De kwetsbaren moeten het zelf maar uitzoeken

Na corona zou alles anders worden. We zouden beseffen wat er écht toe deed. We zouden onthaasten en daardoor betere versies van onszelf worden.

Het waren te grote ambities, en daarom zijn ze ook niet uitgekomen. Niet erg. Het enige waarop ik zelf had gehoopt, was dat de hygiënemaatregelen een beetje zouden blijven hangen. Handen wassen, niet in elkaars gezicht hoesten, dat soort dingen.



Dat is namelijk best nodig in een land waar, zo blijkt uit onderzoek, maar de helft van de mensen de handen met zeep wast na een toiletbezoek. En nee, in omringende landen is dat niet zo. We bungelen onderaan wat dat betreft.

Handschoenen


Even leefden mensen met lichte smetvrees, in een prettige samenleving tijdens corona en de nasleep daarvan. Er werd netjes in de ellebogen gehoest, broodjes bij de slager werden voortaan met handschoenen aan gemaakt, en van dichtbij in je gezicht worden gehijgd door een vreemde in het ov was uit den boze. Dingen die in veel landen de normaalste zaak van de wereld zijn.

Kon het leven maar altijd zo zijn. Ik was niet de enige die er blij mee was, veel mensen merkten hoe fijn het is als iedereen om je heen een beetje op zijn of haar eigen bacillen let. Als je overal gratis en voor niets tussendoor je handen kunt reinigen bij elke ingang. Dat je daardoor minder vaak verkouden wordt of andere vervelende virussen oploopt.

Maar helaas, we zijn weer terug bij af. Wie de openbare ruimte nu weer betreedt, moet het weer doen met neus ophalende, hoestende en proestende mensen. Met collega’s die verkouden naar het werk komen (’geen corona hoor!’).

Onnodig


Nu denken we in Nederland al snel dat gewoon goor zijn, erbij hoort. Dat is niet zo. Het is een uiting van slechte hygiëne die mensen onnodig ziek maakt. En wat door basale beschavingsregels gewoon kan worden voorkomen. Maar wat wil je als de overheid er ook haar schouders over ophaalt? Na alle maatregelen zijn zelfs de laatste corona-adviezen komen te vervallen de afgelopen tijd.

Dat betekent dat mensen zelfs niet meer hoeven te testen of thuis te blijven als ze denken het coronavirus onder de leden te hebben. Wat een aso-advies in een land met 2,3 miljoen kwetsbaren voor wie Covid wel degelijk nog steeds een gevaar kan vormen. De kwetsbaren moeten het zelf maar uitzoeken, zo lijkt het.

Ziekte hoort bij het leven, kun je denken. Dat klopt. Maar daarbij is Covid geen griepje of verkoudheid. Ik ken geen gezonde jonge mensen die als gevolg van een griepinfectie moesten stoppen met hun werk of opleiding, terwijl zij na een coronabesmetting een fractie van hun energie over hebben. In mijn eigen omgeving ken ik er twee van wie het leven erdoor totaal is ontregeld.

Laks


En ze zijn allerminst de enigen. Een op de acht mensen houdt langdurige klachten over van een coronabesmetting. Klachten die mensen uitschakelt van de arbeidsmarkt. Waarom gaat onze overheid zo laks om met dit gegeven over de volksgezondheid?

Ondertussen zijn belangrijke vragen volledig naar de achtergrond verdwenen. Moeten we voortaan een jaarlijks coronavaccin halen? Geen idee. Actieve voorlichting ontbreekt. Terwijl 2,3 miljoen kwetsbaren geen verwaarloosbare groep zijn.

Daarbij: zo’n 1,2 miljoen mensen in Nederland hebben een longziekte. Voor die groep is corona nog steeds gevaarlijk. Ondertussen is de omgekeerde wereld voor dit soort mensen, die zich moeten blijven beschermen, begonnen. Mondkapjes worden lacherig bekeken. Het herinnert aan een tijd waaraan mensen liever niet meer denken. Een tijd waarin we even hoopten dat we een socialere, minder egoïstische versie van onszelf zouden worden.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/15...d-van-j-p-coen

Kringen
Klimaatverandering is ook de schuld van J.P. Coen

Boycot de nootmuskaat! Dat is, lieve lezeressen (m/v/x), waarvoor ik van harte zou willen pleiten. Of het nu om sperziebonen gaat, bloemkool, aardappelpuree, of binnenkort weer het overheerlijke witte goud uit de Limburgse heuvelen: hachel het voor mijn part met kilo’s tegelijk, maar kruid het níet met nootmuskaat.

Mijn West-Friese buurman heeft het altijd over ‘notemuskaterigheid’.

Tot voor kort vond ik dat, met verwijzing naar mijn roots, wel grappig.

Nu haat ik hem erom.

Ik las Het Parool, moet u weten. Dat vertel je onder normale omstandigheden natuurlijk niet. Als je aan het visgeursyndroom lijdt hang je dat ook niet aan de grote klok, bedoel ik, maar ditmaal voel ik mij verplicht er kond van te doen omdat er een opiniestuk van Daan Krahmer in stond. Dat is een heuse docent in het voortgezet onderwijs en dit was de spetterende kop boven zijn artikel: ‘Klimaatverandering en kolonialisme kunnen niet los van elkaar worden gezien’.

Hoera!

De hoofdverdachte was gevonden!

Zijn naam: Jan Pieterszoon Coen.

Die ‘robuuste’ 2,9 millimeter die de Noordzee jaarlijks hoger blijkt te worden, zoals het kennisinstituut Deltares en het KNMI woensdag onthulden? Ik zeg u: van zo’n enorme zeespiegelstijging zou zonder Jan Pieterszoon Coen nooit sprake zijn geweest. Meneer heeft écht iets op zijn kerfstok en daar was ik tot nu niet van uitgegaan. Ik wist uiteraard dat zich enkele ongelukjes onder zijn bewind hadden voltrokken, daar in ons Indië. Maar ik vond het overdreven om hem daarom ‘De slager van Banda’ te noemen. Dat was geen genocide, dat was collateral damage.

Maar ja, nu gaat het ineens niet meer om genocide, maar om ecocide. En dat is anno 2023 andere koek. Daan Krahmer beschrijft treffend dat Coen op de Banda-eilanden - over VOC-mentaliteit gesproken - aan terraforming deed. Dat hij er als een waanzinnige muskaatbomen liet kappen, omdat van de pitten der vruchten de steeds populairder wordende specerij nootmuskaat kon worden gemaakt. Dat het landschap dientengevolge drastisch veranderde en dat velen zijn voorbeeld volgden. Daarom is het volkomen logisch om te stellen dat Jan Pieterszoon Coen de basis voor de wereldwijde klimaatverandering heeft gelegd.

Kom aan Extinction Rebellion, doe jullie plicht. Die eenzame ijsbeer op die ijsschots? Die zit daar doordat Jan Pieterszoon Coen de wereld met nootmuskaat kennis liet maken. Wat bovendien te denken van al dat afval in onze zeeën? Daar is hij, toen hij in december 1607 met zijn vloot van dertien schepen naar Indië vertrok, goedbeschouwd óók mee begonnen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de stikstofdepositie en de CO2-uitstoot die hij met die reis opwekte. Daarom zeg ik: alsnog omver dat standbeeld in Hoorn. Wouke, Carice en Katja duwen vast wel enthousiast mee. En laat die twee Coentunnels ook meteen maar vollopen.

Cancelen die nootmuskaat!

Piment is een prima vervanger.

Pardon? Piment is door Columbus ontdekt?

Eeehh…