https://www.telegraaf.nl/nieuws/5668...-is-in-de-maak

Kringen
Een schitterend ongeluk is in de maak
Door MARCEL PEEREBOOM VOLLER

Het was vrijdagochtend toen het lachen naadloos overging in een enorme hoestbui. Lees even mee: ’Langetermijnbeleid kabinet tegen corona: zelf zorgen dat je niet besmet raakt.’ Ik rochelde nog wat na, vertrouwde het niet, toch maar even testen en nu heb ik het.

En niet zo’n beetje ook.

De Corrie. Op de valreep. Na twee jaar. Ik heb de Corrie en de Corrie heeft mij, uitgerekend op de dag dat ik las dat de rode draad van het langverwachte langetermijnplan is dat je moet zorgen het niet zelf te krijgen. Ergens in mijn lichaam lacht een virusdeeltje geniepig in zijn vuistje en haakt z’n spikes nog maar eens extra diep in mijn cellen.


Hoe ik me voel? Wat lief dat u ernaar vraagt! Op dag één dacht ik te gaan hemelen, op dag twee dacht ik dat ik daar al was, op dag drie, tijdens het schrijven van dit stukje, hallucineerde ik dat ik een stukje schreef en op dag vier, wanneer u dit stukje leest, hoop ik er nog te zijn. En nee, ik heb niet de ’mannencorona’ en nee, het is niet ’gewoon een griepje’. Het is een bijzondere ervaring. Wel duidelijk is dat ik zonder het vaccin niet al na drie dagen rechtop had kunnen zitten.

Een aantal weken geleden, toen ik de Corrie nog nooit had gehad, verbaasde ik mij al over het OMT, dat de knappe koppen bij elkaar had gestoken om een advies aan het kabinet te schrijven. Een advies over de aanpak van corona op de lange termijn. Het advies luidde dat… de aanpak van corona op de lange termijn een langetermijnplan zou vergen. Eureka!
Aanpak pandemie


Er zou een ’wetenschappelijk transitieteam’ worden aangesteld dat zich zou buigen over de structurele aanpak van de pandemie. Een team met niet alleen virologen en medici, maar ook ethici, economen en communicatiewetenschappers. En ooit, als dit langetermijnteam zou zijn samengesteld om het langetermijnplan te ontwikkelen, zou er uiteindelijk een langetermijnadvies komen. Op de lange termijn.

Weet je trouwens, even tussendoor, wat zo irritant is? Dan lig je in bed te kreunen en stuur je een fotootje van je positieve test naar vrienden en familie in de hoop op wat steun en meelij. Dan bellen ze ook keurig, maar dan klinken ze allemaal zo verschrikkelijk vrolijk! En druk! Drukdrukdruk, met van alles en nog wat.

Sterkte jongen, wat zonde dat je niet van het mooie weer kunt genieten! En dan hoor je de wijnglazen klinken vlak voordat ze ophangen.
’Elkaar niet besmetten’


Als een duveltje uit een doosje is dan toch al bekend wat de langetermijnvisie van het kabinet wordt: het is dus de bedoeling om ’zelf te zorgen het niet te krijgen en elkaar niet te besmetten’. Dat is geen beleid, dat is gewoon god zegene de greep en we zien wel. Wie zei ook alweer dat ’visie een olifant is die het uitzicht belemmert’?

Het kabinet rekent erop dat Nederland verstandig genoeg is om in de winter niet een volle kroeg op te zoeken en keurig de mondkapjes te dragen waar nodig. Nee, ja, dat kunnen wij goed. Tuurlijk. Doen we! Want zo zijn wij.

Een schitterend ongeluk is in de maak.

Pardon, ik moet me niet zo opwinden. Ik ga even liggen.

https://www.ad.nl/show/hoogstaand-zi...rest~ac2c892d/

Hoogstaand zijn de heren van VI niet, maar het is in elk geval geen eenheidsworst zoals de rest


ANGELA KIJKT TVJournaliste Angela de Jong schrijft vijf keer per week een column over wat haar opvalt op tv.
Nu de kijkcijfers van de verschillende talkshows onder druk staan en niemand bij de eclatante scores van DWDD of Pauw (en Jinek in haar NPO 1-tijd) in de buurt komt, is het hip om te zeggen dat Nederland talkshow-moe is. Maar dat waag ik te betwijfelen. Het genre kampt met een ander probleem. En dat viel maandagavond weer eens extra op.



Mensen kijken namelijk nog steeds talkshows. Op de vroege avond een stuk minder, maar op de late avond meer dan ooit. Tel simpelweg de kijkcijfers van de verschillende programma’s bij elkaar op. Jinek, Op1 en VI trekken bij elkaar al snel meer dan 2 miljoen kijkers. Zoveel haalde Pauw er echt niet toen hij een paar jaar geleden nog alleenheerser was op NPO 1.

Het probleem is dat het allemaal één pot nat is, of je nu HLF8, Khalid&Sophie of Jinek kijkt. Niemand sprankelt of verrast. Als je er één hebt gezien, heb je ze allemaal gezien. Maandag kon je het van tevoren al uittekenen: iets over Oekraïne/Rusland, een cabaretier over de klap van Will Smith en Khalid en Op1 promoten een NPO-programma, Jinek een RTL-programma en Johnny iets van SBS. Met tussendoor dan een rubriekje met filmpjes.



Ook de gesprekken zijn voorspelbaar. Die ene Rusland-deskundige herhaalt wat hij gisteren ook al in een andere rubriek zei. En wat denkt u, zou Martijn Koning of een andere cabaretier de klap van Will Smith verdedigen? Nee natuurlijk niet. Iemand anders aan tafel dan? De oud-commandant der strijdkrachten misschien? Ik had het idee dat de Vlaamse programmamaker Arnout Hauben bij Op1 zijn ogen uitkeek over hoe dat een kwartier lang gaat op de Nederlandse tv.

De paar onderwerpen die wél verschillen per rubriek zijn zelden de moeite waard om nog een uur extra voor op te blijven. De zoveelste analyse over de positie van Hugo de Jonge (Op1) of een totaal kritiekloos interview met een man die zijn peperdure Lamborghini in de vangrail van de A28 had geparkeerd en toevallig vergeten was hoe hard hij gereden had (Jinek) kun je als kijker missen als kiespijn.

Het is geen wonder dat de Avondshow van Arjen Lubach zo goed scoort, want dat is de enige die het nieuws echt totaal anders behandelt. Zelfs VI zie je worstelen. De heren willen aan de ene kant graag meedoen met de serieuze jongens door over Oekraïne te praten, inclusief bijbehorende gast, maar hun kijker verwacht een schimpscheut naar Van Gaal en de koning. Ook bij hen ging het maandag over Will Smith. Derksen: ,,Ik las dat zijn vrouw was vreemdgegaan.’’ Gijp: ,,Als je elke keer die grote joekel van hem binnenkrijgt dan wil je ook wel wat anders. Toch?’’ Derksen: ,,Ik heb het nooit met een zwarte gedaan.’’ Hoog tijd voor Genee om in te grijpen, want op een tweede racismerel zit niemand te wachten. ,,Hebben jullie eigenlijk nog genoeg zonnebloemolie in huis?’' Gijp: ,,Hoezo? Om op je kontje te smeren?’’

Nee, hoogstaand is het niet. Je wordt er als kijker ook geen steek wijzer van. Maar van eenheidsworst kun je de heren op dat soort momenten tenminste niet betichten.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/62...ooie-nederland

Welkom in het mooie Nederland!

Mijn vader was ook een vluchteling die voor een tijdje naar Nederland kwam. Bij wijze van welkom aan de Oekraïense vluchtelingen deze mijmerende herinnering.

Het leven was goed geweest voor de Plasterk-familie. Mijn overgrootvader Louis Plasterk was een succesvol ondernemer, hoedenfabrikant, en was vanuit Polen naar de grote stad Berlijn gekomen. Zijn zoon Hans was de eerste in de familie die naar de universiteit ging. Na zijn studie en promotie in de geneeskunde had mijn opa zijn praktijk gevestigd in Berlijn, als chirurg en vrouwenarts. Naar verluidt was hij intelligent, charmant, lief voor zijn familie en goed voor zijn vrienden, maar – vertelde mijn oma me later – niet een ’gemakkelijke man’; hij was eigenwijs en kon bazig overkomen. Zijn patiënten waren dol op hem.



Toen hij zijn praktijk op orde had, verloofde hij zich als veertiger met mijn twintig jaar jongere oma met wie hij tot zijn dood in 1953 getrouwd zou blijven. Gertrude Koch kwam uit een gegoede familie in het Rijnland. Ze was de jongste van vier zusters. Door de familie Koch liep een breukvlak: de oudste twee dochters waren getrouwd vóór de hyperinflatie in 1923 en hadden een bruidsschat gekregen om een huis te kopen. Ik herinner me bezoekjes aan mijn oudtante Annemarie in Hamburg, die in een gigantisch herenhuis woonde. Toen mijn oma trouwde was het familiegeld op.

Twee nonnen


De hyperinflatie was niet de enige historische gebeurtenis die de familiegeschiedenis raakte. Toen mijn oma zich had verloofd met de Berlijnse dokter Plasterk, kwamen voor de kennismaking haar ouders uit het Rijnland met de trein naar Berlijn. Het tweedaagse bezoek verliep voorspoedig, de Kochs waren zeer ingenomen met de verloofde van hun dochter. In de trein op de terugweg zaten ze tegenover twee nonnen, keurig in habijt. Die waren naar Berlijn geweest voor een chirurgische ingreep. Ze vertelden dat ze bij dokter Plasterk waren geweest. Dr. Plasterk is zo’n goede dokter, zeiden ze! Zo jammer dat hij Joods is!

Zo kwamen de katholieke overgrootouders erachter dat hun dochter trouwde met iemand van Joodse afkomst. De anekdote is typerend voor Duitsland in die tijd. Het antisemitisme bestond zeker, maar was in academische kring en in de grote stad geen beletsel. Als het helemaal probleemloos was geweest, hadden mijn grootouders het natuurlijk bij het eerste bezoek verteld. Mijn oma had daarover naderhand van haar moeder te horen gekregen: ’We vinden het prima, maar jullie hadden het ons wel direct moeten vertellen.’

Menghuwelijk


Mijn opa was, zoals velen in die tijd, als student van zijn geloof gevallen; en omdat mijn oma hechtte aan haar katholieke geloof, hadden ze besloten de kinderen katholiek op te voeden. Dat heeft hen, en mijn vader Klaus en zijn broertje Hans, later het leven gered. Want in de Nürnberger wetten, waarin het antisemitisme wettelijk werd vastgelegd, werd de Privilegierte Mischehe beschreven; het menghuwelijk dat beschermd werd opdat, zoals deze nazi-wet zei, ’Arisch bloed’ beschermd zou blijven.

Het jonge gezin leefde onbezorgd in Berlijn, niet wetend wat komen zou. In de volkstuin die ze hadden, was op een dag zoontje Hans weggelopen; toen ze hem achterna gingen, bleek hij verderop bij een aardige oude heer met lang wit haar op schoot te zitten: Albert Einstein! In het Plasterk-gezin kwam mijn overgrootvader Louis vaak op zondag lunchen. Hij mocht als gelovige Jood geen varkensvlees eten, maar was er gek op. Mijn oma vertelde me hoe ze dan een karbonade aan hem voorzette. Overgrootvader Louis rook eraan, en vroeg: ’Dodo, dit is toch geen varkensvlees?’ ’Dat zou ik u toch nooit voorzetten, vader’, antwoordde mijn oma. ’Mooi’, zei hij, en at het met smaak op. Hij wist dondersgoed dat het varkensvlees was, maar was nu ingedekt voor zijn geloof. Als mijn oma hem een enkele keer rundvlees voorzette, was hij zichtbaar teleurgesteld.

Na de Kristallnacht in 1939 zouden mijn vader en zijn broer in Berlijn met een gele ster naar school moeten. ’Dat doe ik mijn kinderen niet aan’, zei mijn trotse opa, en stuurde ze naar vrienden in Nederland tot de gekkigheid voorbij was. Maar de gekkigheid duurde voort, en ook na 1945 kon je niet direct vrij reizen naar Berlijn. Mijn vader was elf jaar toen hij naar Nederland kwam, en 21 toen hij zijn ouders terugzag.

Schoolrapport


Mijn Onkel Hans ging na de oorlog terug naar Duitsland. Mijn vader had als jongen van elf op zijn eerste schoolrapport voor Nederlands een 3 (hij had de taal nog nooit gehoord). Op zijn eindexamen had hij een 9. Hij had er de pest in dat het geen 10 was. Hij had, vertelde hij me, het boek Droomkoninkje van Herman Heijermans ingedeeld bij de Romantiek, en dat moest het Realisme zijn, dat kostte een punt. Hij bleef in Nederland, werd directeur van een uitgeverij, en toen ik klein was zat hij elke avond in onze woonkamer Nederlandse manuscripten te corrigeren.

Welkom in ons mooie Nederland!

https://www.telegraaf.nl/nieuws/1683...ch-en-homofoob

theo1

Bepaalde dingen heeft hij wel een punt qua 'woke' iets is dat doorslaat.

Een transgender, die geboren is als man, die meedoet aan sporten als vrouw en iedereen verslaat... Ja dat slaat door.

Maar om dat soort uitzonderingen op één hoop te gooien met de racisme-discussie of homo-haat, dat gaat mij veel te ver.

https://www.ad.nl/show/hoe-verdrieti...kend~a58d8ee9/

Hoe verdrietig ook, mooier dan dit werd het echt niet op tv afgelopen weekend


ANGELA KIJKT TVJournaliste Angela de Jong schrijft vijf keer per week een column over wat haar opvalt op tv.

Het is natuurlijk idioot om te zeggen dat ik fan ben van dood op tv, want tegelijk mag iedereen van mij 110 jaar of nog veel ouder worden en uiteindelijk totaal onverwacht en vredig inslapen, maar het is wel zo.

De kans is groot dat ik na deze ene zin meteen word gecanceld door een troep woedende twitteraars, maar ik vertrouw erop dat ú mij het voordeel van de twijfel geeft en nog even doorleest. Wat ik ermee bedoel is dit: de tv-interviews die de afgelopen jaren de meeste indruk op me hebben gemaakt zijn altijd met mensen die wéten dat ze binnen afzienbare tijd zullen sterven.



René Gude bij DWDD, Sjoukje Hooymaayer bij Pauw, Bibian Mentel bij Humberto, alles van Over mijn lijk, Jeroen van Merwijk in Volle zalen - het zijn stuk voor stuk gesprekken die ik meedraag in mijn hart. Alle maskers zijn af, alle ruis is verdwenen. Op de drempel van leven en dood kijken ze om en zien glashelder wat echt belangrijk was en wat juist niet. Een onderscheid dat wij mensen die in de illusie verkeren dat we alle tijd hebben, beduidend minder goed kunnen maken.

Tv-producent Harry de Winter heeft ook te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is. Asbestkanker. Daarom nam Harry afgelopen zaterdag afscheid van zijn geliefde Wintertijd, dat ongemerkt 23 jaar op tv was. Voor de gelegenheid waren de rollen omgedraaid: niet Harry interviewde een gast, Harry wás de gast. Van Jeroen Pauw. Harry zat wel op zijn vaste plek aan tafel, voor de kijker rechts, want dat was nu eenmaal zijn goede kant, verklaarde hij zelf. Daar verandert een aangekondigde dood niks aan.

Het werd geen tranentrekkend verhaal over gemiste kansen, verspilde tijd of gevonden inzichten, maar een vrij vrolijk overzicht van een geslaagd leven. Harry wil pas over de dood gaan nadenken, als het echt zover is, vertelde hij. Tot die tijd geniet hij, werkt hij, leeft hij. Hoe inspirerend wil je het hebben?

Toen vertelde hij over zijn ouders. Allebei Joods, allebei overlevenden van de Tweede Wereldoorlog, maar allebei ook getekend daardoor. Zijn moeder verloor haar verloofde, zijn vader zijn eerste echtgenote en pasgeboren baby in Auschwitz. Amper drie jaar na die oorlog ontmoetten zij tweeën elkaar en trouwden ze, vastbesloten een stel kinderen op de wereld te zetten en hen een gelukkig leven te geven. (Detail: ze hadden allebei een foto van hun eerste liefde op het nachtkastje staan en Harry is vernoemd naar de verloofde van zijn moeder.) Een wonder, noemde hun zoon deze bovenmenselijke veerkracht.

En het is ze gelukt. Want daar zat Harry. Die weet dat hij doodgaat en 72 veel te vroeg vindt, maar ook kan constateren dat hij niets meer te wensen heeft en tevreden is.

Hoe verdrietig ook, mooier werd het echt niet op tv afgelopen weekend.

Nederland: een gaaf land waar kwetsbaren het nakijken hebben

Simon VAN TEUTEM
Columnist, gespecialiseerd in politiek

‘Het zal collectief leiden tot enige verarming’, zei premier Mark Rutte begin deze maand over de explosieve kostenstijgingen van 11,9 procent die de Europese Unie dit jaar te wachten staan. De laatste keer dat het leven in Nederland zoveel duurder werd, koos de Britse Conservatieve Partij met Margaret Thatcher haar eerste vrouwelijke leider, beëindigde de Amerikaanse president Gerald Ford de Vietnam-oorlog, en werd Mark Rutte acht. Het was 1975.

Net als toen zijn energieprijzen de boosdoener. Maar anders dan toen staat er geen drammerige sociaaldemocraat aan het roer, maar een goedlachse VVD’er. Dat is nogal een verschil. Toen de oliecrisis was uitgebroken, beklemtoonde premier Joop den Uyl (PvdA) in een historische tv-toespraak Die toespraak kun je hier terugkijken.de noodzaak om ‘de lasten, waar we nu mee te maken hebben, eerlijk te verdelen: de zwaarste lasten op de sterkste schouders’. Premier Rutte daarentegen richt zich (nog) niet tot het volk, maar benadrukt vooral dat ‘de overheid dit niet allemaal kan oplossen’.

Zoom je uit, dan leven we niet alleen onder een andere premier dan in 1975, maar ook in een heel ander land – een land dat in de kern allesbehalve ‘diep socialistisch’ is. Twee weken geleden publiceerde het Centraal Planbureau (CPB) een baanbrekend rapport waaruit bleek dat arme gezinnen relatief méér belasting betalen. In ons belastingstelsel dragen de sterkste schouders niet de zwaarste lasten, zo luidde de ondubbelzinnige conclusie.

Dat is een politieke keuze, en zo ken ik er nog wel een paar. De beslissing van deze regering om net-niet-minima buiten te sluiten van de eenmalige energietoelage van 800 euro? Een politieke keuze, waarmee ze riskeert dat een groep van 800.000 huishoudens door de grens van bestaanszekerheid zakt.

Het besluit in het regeerakkoord om de belastingen op vermogen en winst te verlagen, terwijl de vier coalitiepartijen (gemiddeld en gecorrigeerd voor zetelaantal) in hun eigen plannen hadden beloofd die lasten juist met ruim 7 miljard per jaar te verhogen? Een politieke keuze, die niet alleen de rijken ontziet, maar ook de indruk wekt dat het gefluister van vermogenden in onze democratie zwaarder weegt dan de stem van de kiezer.

Het halveren van de jonggehandicaptenkorting terwijl een koopkrachtcrisis op het punt van uitbreken staat? Wederom een politieke keuze, waar geen haan naar kraait in de media. De beslissing om dakloze mensen geen prioriteit – of zelfs maar vermelding in een verkiezingsprogramma van 99 kantjes – te geven, terwijl hun aantal groeide van 18.000 in 2009 naar 32.000 nu? Politieke keuze.

Al twaalf jaar lang verpakt premier Rutte politieke keuzes als functionele overdenkingen, omzwachtelt hij ideologie in pragmatisme, en slaat hij leiden plat tot managen. Bij deze energiecrisis doet hij dat opnieuw: energiecompensatie en belastingverlagingen op brandstof lijken pragmatisch – het is immers energie die duurder wordt – maar het totaalpakket steunt vooral hoge en middeninkomens, simpelweg omdat zij meer energie verbruiken.’.Spreek je over ‘collectieve’ verarming, dan lijkt het alsof iedereen een vergelijkbaar offer brengt, maar dat is niet de realiteit. Voor rijken is het wel of geen skivakantie, voor armen wel of niet je huur kunnen betalen.

In de Atlas van Afgehaakt Nederland schetsen Josse de Voogd en René Cuperus de geografische en sociaal-economische scheidslijnen tussen de ‘afgehaakten’ en de ‘tevredenen’. Het zal niemand verbazen dat de VVD de meest tevreden kiezers trekt – zij wonen immers in een gaaf land. Maar dat land komt steeds minder overeen met het land van de afgehaakten. De koopkrachtcrisis zal die scheuring dieper maken. Niet alleen in Nederland, maar ook in de rest van Europa. Geen wonder dat de Franse presidentskandidaat Marine Le Pen deze verkiezingen inzet op koopkracht in plaats van immigratie, en daarmee fors inloopt op Macron.

In een beschaafd land zijn de ‘winnaars’ of de ‘tevredenen’ niet alleen uit op hun materiële eigenbelang, maar op de vooruitgang van het land als geheel, en in het bijzonder het welzijn van kwetsbare groepen. Joop den Uyl begreep dat, Mark Rutte niet. Sigrid Kaag, ook het gezicht van een tevredenenpartij, leek het te begrijpen. Haar campagneslogan was immers: ‘Laat iedereen vrij, maar niemand vallen’. Jammer dat het tweede deel van die leus tot dusver onzichtbaar is in het regeringsbeleid.

De economische achteruitgang die de onderlaag de komende maanden – of jaren – gaat voelen, is onlosmakelijk verbonden met de morele verarming van de politiek leiders van dit land. Nederland wordt geregeerd door de tevredenen, en dat is te merken.

De tegenstelling tussen arm en rijk gaat alleen nog maar groter worden door dit kabinet, een politieke keuze van M.R et al.

de kiezer kan dat bepalen, en alleen links aan de macht kom je snel in geldtekorten van de overheid, beetje om zijn beurt zou ok zijn maar we zitten er prima bij in Nederland

nou ja prima erbij??

vertel dat maar aan die mensen die nu de verwarming niet meer aan zetten nadat ze de hele dag hard hebben gewerkt en ondertussen de rijksten in verhouding minder beslasting betalen!!

Hopelijk gaan de kiezers het nu ook inzien dat het anders moet. De verhouding is zoek.

We hebben het in Nederland goed ten opzichte van heel veel andere landen, dat is zeker niet te ontkennen. Maar zoals in de column te lezen is, is de groep waar het toch wel echt lastig aan het worden is steeds groter aan het groeien.

Daarbij moeten we ook rekening mee houden dat er in verhouding veel laag-opgeleiden in die groep zitten, die gemanipuleerd worden door FVD en PVV die er helemaal niet op uit zijn om ze te helpen.

Misschien willen de meeste kiezers geen PvdA, Groenlinks, SP etc. aan de macht gezien hun beperkte aantal zetels?

klopt maar hier geen dictatuur, oorlog etc, en dan hoor je niet te klagen lees ik vaak hier van een links ge-orienteerd lid hier

Ik denk dat het ook ligt aan wie het gezicht van de partij is en hoe ze zichzelf presenteren. Als Aboutaleb partijleider zou worden van de PvdA dan zou het mij niks verbazen als ze zo naar de 25-30 zetels gaan.

Ook Pieter Omtzigt zijn partij, die nu nog niet aan een verkiezing heeft meegedaan, zou zomaar 20 zetels kunnen pakken. Op bepaalde fronten zou je Omtzigt wel links kunnen noemen. Of in ieder geval iemand die opkomt voor zwakkeren in de samenleving.

En bij de laatste verkiezingen keek men ook nog met de corona-crisis bril, waardoor veel stemmen naar de gevestigde partijen zijn gegaan om stabiliteit te hebben.

Dan is het enige dat wij nog nodig hebben is een lijst met DVP's die netjes hun afspraken nakomen.

je kan ook wat positiever in het leven staan dat scheelt ook wat

https://www.ad.nl/show/de-groeiende-...baar~a5d571ef/

De groeiende frustratie over de stuitende minachting van Kaag was door het tv-scherm voelbaar


ANGELA KIJKT TVJournaliste Angela de Jong schrijft vijf keer per week een column over wat haar opvalt op tv.

Zat u ook met popcorn voor de buis donderdag, tijdens de persconferentie van Sigrid Kaag? Nou, ik wel. Wees gerust, ik ga u hier niet vervelen met mijn particuliere visie op of de D66-voorvrouw mag aanblijven of moet opstappen. Ook heb ik geen enkele behoefte om haar gedrag en woorden te analyseren. Daar zijn andere mensen voor, die daar veel meer verstand van hebben dan ik.



Nee, het gaat me over de bijeenkomst als tv-moment. En wat voor moment. Het was top-tv van begin tot einde, die me deed denken aan het roemruchte debat tussen Ad Melkert en Pim Fortuyn. Destijds voelde je als kijker aan alles dat je getuige was van historische tv, alleen wist nog niemand hoe historisch precies. Dat was donderdag exact hetzelfde.

Het was niet alleen wát Kaag en partijvoorzitter Victor Everhardt zeiden, maar ook hóé ze het zeiden en hoe ze erbij stonden. Op zo’n moment is tv genadeloos. De vertwijfeling in de ogen van Kaag. De zichtbaar groeiende irritatie over de pers die snel op een jetlag werd gegooid. Het zenuwtrekje rond neus en mond dat steeds nadrukkelijker opspeelde naarmate de vragen en sfeer grimmiger werden. Wie de persconferentie op de radio volgde in plaats van via themazender NPO Politiek en Nieuws, heeft echt wat gemist.

Tel daarbij een zaal vol getergde journalisten op. Doordat de camera strak op het podium met Kaag en Everhardt was gericht waren de journalisten niet te zien en waren hun vragen soms slecht te verstaan. Maar dat mocht de pret niet drukken. De collectief groeiende frustratie als gevolg van ontwijkende antwoorden en de stuitende minachting vanaf het podium voor hun professie en intelligentie was door het scherm voelbaar. En heel herkenbaar, dat ook.



De camera zoemde slechts één keer uit, aan het einde van de bijeenkomst, toen een onbekend bestuurslid zich vanaf de deur ook nog even met de persconferentie meende te moeten bemoeien. Daarmee kregen we meteen een blik op de persfunctionaris van D66 die, gestoken in een pak waar zelfs Matthijs van Nieuwkerk het in zijn hoogtijdagen bij DWDD benauwd van zou hebben gekregen, de boel leidde. Hij oogde alsof hij net van de middelbare school af was. Dat verklaarde wellicht het amateuristische niveau van de bijeenkomst. Al kan dat ook liggen aan de voorzitter, die me sterk deed denken aan het archetype van de plaatselijke slager die het tot gemeenteraadslid schopt en zich daardoor heel wat voelt, maar eigenlijk geen idee heeft wat hij doet.

Jeroen Pauw heeft eens gezegd dat hij er als interviewer van geniet als gasten aan zijn tafel een publicitaire uitglijder maken, omdat het pijnlijke maar gedenkwaardige tv oplevert. Je kunt het vergelijken met een ongeluk dat je al van kilometers afstand ziet aankomen en waar je toch je ogen niet van kunt afhouden. Dat was precies wat er gebeurde met Kaag en D66 donderdag. Alleen was dit geen uitglijder of botsing, maar een regelrechte treinramp.

Geen idee waardoor Angela de Jong haar positie als TV deskundige heeft verworven. Zo bijzonder zijn haar commentaren over televisieprogramma's niet.

VI is geen hoogstaand amusement. Dat pretenderen de heren ook niet te bieden. Ik vraag me af wat in het huidige televisie aanbod dan wel tot hoogstaande televisie kan worden gerekend.
Mij valt zo gauw niets te binnen dat daarbij in de buurt komt. Zomergasten was ooit enigszins elitair. Dat is er met de keuze van recentere gasten al lang vanaf.\
Verras me eens door me te wijzen op programma's die terecht aanspraak kunnen maken op de omschrijving hoogstaand. Ik ken ze niet.

Ben met wat onderbrekingen een kleine veertig jaar betrokken geweest bij radio en televisie. Daar zaten een aantal baanbrekende programma's bij.
Er waren ook diverse gedenkwaardige interviews bij oa de maraton interviews van de VPRO.
Televisie heeft moeite die kwaliteit te halen. Dat ligt meer aan het medium dan aan de samenstellers en makers van programma's

dat is een persoonlijke mening, of iets hoogstaands is doet er niet zoveel toe, dat is subjectief, er kijken veel mensen naar, ik mag die Angela de Jong niet, maar 8 van haar 10 stukjes kan ik mij meestal wel in vinden, we moeten nu eenmaal allemaal geld verdienen in de media en zolang het gelezen wordt en iedereen overal een mening over heeft, is het daar en tegenwoordig hebben mensen geen geduld voor lange interviews dus als het de kijkcijfers niet haalt is er geen geld of noodzaak zo n programma te maken. Wellicht ben jij van een oudere generatie die vroeger alles beter vond en nog in dat tempo wil kijken en leven, dat kan en mag, maar de massa wil dat niet meer. Hoogstaand of niet, daar wordt niet naar gekeken, het moet rendabel zijn, want alles heeft zijn prijs.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/21...-is-onhoudbaar

Column Roderick Veelo
Moreel leiderschap Sigrid Kaag is onhoudbaar

Alleen acteurs mogen zich anders voordoen dan ze zijn. Dat hebben we zo afgesproken. Bij ieder ander ervaren we doen alsof als oplichterij. Kiezers en leden van D66 moeten zich bedrogen voelen. De partij doet zich nadrukkelijk als fatsoenlijk voor, maar het gedrag van haar alfamannetjes vertelt een ander verhaal. Die hypocrisie bedreigt D66 in haar bestaan.

Tien jaar D66 eindigde voor politiek assistent Marleen Weener aan een grote eettafel vol partijprominenten. Boven op die tafel stond een benevelde fractievoorzitter uit Rotterdam te oreren. Ten overstaan van wethouders en bestuur beweerde hij dat Weener ’de lengte van de lul van een bepaald persoon wel zou weten’. De fractievoorzitter van D66 in Rotterdam insinueerde diensten in ruil voor seks.



Bij deze walgelijke scène viel Weener stil. Ze stond op, haalde haar jas en vertrok met een gezicht vol tranen naar huis. In het D66-gezelschap was er niemand die de fractievoorzitter tot de orde riep en er was niemand die zich ontfermde over de geshockeerde assistent. Ook na die avond bleef het stil. Niemand van de D66’ers aan die tafel heeft ooit nog iets van zich laten horen.

Guur beeld

Het verhaal dat Weener maandag bij Jinek vertelde, past in het gure beeld dat dezer dagen van deze partij naar buiten komt. Een partij waarin invloedrijke mannen zich grensoverschrijdend gedrag veroorloven ten opzichte van (ondergeschikte) vrouwen. Alsof het binnen D66 de normaalste zaak is.

Het geroddel om concurrerende collega’s of anderen in een kwaad daglicht te stellen komt vaker voor bij deze partij. Bekend zijn de geruchten over de borrels van Johan Remkes die D66-Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma opzettelijk onder journalisten verspreidde. En ik weet van een officiële klacht van een vrouwelijk lid van de Provinciale Staten over een mannelijke collega. Hij verspreidde seksueel getinte roddels over haar toen zij hoger op de kandidatenlijst terecht dreigde te komen.

Topje van de ijsberg

De kwestie waarin de voormalige partijstrateeg Frans van Drimmelen het op een bedreigen en stalken zette toen hij bij een vrouw zijn zin niet kreeg, en de behandeling van politiek assistent Marleen Weener zijn het topje van de ijsberg. Bij het partijbestuur zijn nog ten minste negentien andere metoo-klachten bekend.



Het is bij D66 niet heel anders dan bij het televisieprogramma The voice of Holland. En wat een Marc Overmars of Ali B. zich permitteerden, veroorloven de D66-haantjes zich ook. De wijze waarop is misschien anders, maar de omstandigheden, het doel en de dwang zijn hetzelfde.

Voor slachtoffers is er geen verschil, maar de morele en ethische pretenties van D66 maken het schandaal voor deze politieke partij extra problematisch. Het gaat hier niet alleen om voornemens tot een beschaafde omgang tussen mensen; de morele pretenties zijn de politieke statements van de partij geworden.

Kroonjuwelen

D66 heeft zich de afgelopen twintig jaar ’bevrijd’ van haar kroonjuwelen. Gekozen burgemeester, referendum, bestuurlijke vernieuwing waren van D66 zoals Hans van Mierlo van D66 was. Maar de kroonjuwelen knelden bij de partij die de macht niet langer hoefde te veroveren, omdat ze de macht inmiddels was.

Bij gebrek aan politieke doelen en principes werd D66 ’de partij van het fatsoen’. Eerst onder Thom de Graaf en later met Alexander Pechtold aan het roer. Om het eigen fatsoen kracht bij te zetten koos Pechtold in de Tweede Kamer veelvuldig voor de confrontatie met Geert Wilders. In het verhaal van Pechtold was de PVV in alles het onfatsoen.

Ondergrens

De strategische keuze van Pechtold bleek een groot electoraal succes en werd om die reden voortaan gepresenteerd als het dna van de partij. De momenten dat Sigrid Kaag het woord fatsoen in de mond heeft genomen, zijn ontelbaar. ’Fatsoen in taal en omgang met elkaar en respect voor onze individuele keuze zijn de ondergrens van onze beschaving’, twitterde Kaag over Wilders. En in dezelfde tweet: ’De grens van het fatsoen wordt hier opnieuw overschreden’.

Wat taal (’de lengte van zijn lul’), omgang met elkaar (intimidatie en geroddel) en respect voor individuele keuzes (stalken en bedreigen) betreft, komt D66 in de werkelijke wereld niet uit boven die ondergrens van onze beschaving. Met fatsoen heeft die partij in de praktijk niets van doen.

Geloofwaardigheid is het verschil tussen wat iemand zegt en wat ’ie doet. Hoe groter het verschil, hoe kleiner de geloofwaardigheid. De fatsoensmoraal van D66 is onhoudbaar. En daarmee ook het moreel leiderschap van Sigrid Kaag.

https://www.telegraaf.nl/watuzegt/90...door-eigendunk

Kaag is een solo-show, een ongeleid projectiel gedreven door eigendunk

De persconferentie van Sigrid Kaag over de MeToo-affaire toonde hoe een leider niet moet zijn. Egoklopperij, gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, kilte, desinteresse en communicatiearmoede tekenen haar falend leiderschap.

Alle excuses en beloftes bleken gebakken lucht. Uit Kaags antwoorden bleek dat ze nog steeds niet wist hoe het met het MeToo-slachtoffer ging, ofschoon die al een jaar vergeefs om hulp van de partij vroeg. Het vertrouwelijke rapport over de affaire had ze niet gelezen, het explosieve stuk daarover in de Volkskrant evenmin. Een extern onderzoek was onnodig. Kaag was er klaar mee.



Zelfs haar eerlijke antwoorden werkten niet in haar voordeel. Daarom probeerde ze dat onfortuinlijke optreden te veranderen in zelfpromotie. Nee, ze bood geen excuses aan, want ze had spijt en dat betekent voor haar meer dan excuses. Nee, ze had het slachtoffer nog niet gebeld, want dat doet ze op haar tijd, met woorden die ze zelf gepast acht. Vertaald: ik ben te goed voor persvragen.

Hoe snibbiger Kaag werd, des te doortastender de verslaggevers. Omdat ze geen antwoorden meer had, gaf ze de pers de schuld: het zou ze meer om de ophef gaan dan om het slachtoffer. Een gotspe: ’de ophef’ heeft juist wel met het slachtoffer te maken. De ophef is terecht, omdat D66 zo lang geklooid heeft met een reactie, terwijl het slachtoffer vergeefs om hulp vroeg. Als er geen druk was gekomen van honderden D66-leden en de Volkskrant, was Kaag niet naar de microfoon gekomen. Nu ze door het stof moest, projecteerde ze haar denkwijze op anderen. Want juist Kaag vindt de ophef belangrijker dan het slachtoffer en de veiligheid binnen D66 – anders had ze allang actie ondernomen.

Smoesjes


We aanschouwden de samensmelting van Kaag met Rutte. Haar smoesjes boden onvervalst Ruttiaans escapisme. Gunst, daar heb ik geen actieve herinnering aan. Kaag overleeft Den Haag door mimicry: door de schutkleur van de opportunistisch regerende VVD-premier aan te nemen. Maar Rutte is een duurzamer politiek fenomeen. Hij bezit de gave om alle affaires te overleven. Wellicht omdat hij nooit de pretentie had de morele verlosser van de natie te zijn. Ook ventileert hij geen hoogdravende gedachten over leiderschap en pocht hij niet over superieure kwaliteiten. Een hautaine regentenhouding is niet zijn ding. Kaags variant op Hillary’s ’deplorables’-uitspraak ’Wie zijn die mensen?’, zul je niet uit zijn mond horen. Eerder slaat hij Jan en alleman op de schouder en dat is geen toneel. De premier is plucheklever en drempelloos joviaal tegelijk. Anders dan Kaag incasseert hij kritiek met een grijns en daarna kletst hij iedereen klem. Ondanks zijn vaak immorele beleid dat de democratie uitholt, beschikt Rutte over voldoende leiderschapskwaliteiten om de boel bij elkaar te houden. Kaags strategie om hem te vermorzelen is faliekant mislukt.



Nu blijkt dat niet alleen moraliteit, maar ook leiderschap te veel gevraagd is van Kaag. Mogelijk lag deze val ingebakken in hoe ze zichzelf als gedroomde leider introduceerde: vrouw met bijzondere karaktertrekken, geboren leider, moreel beter mens. Dat is ouderwets en paternalistisch. Moderne leiderschapstheorieën maken korte metten met dit karaktermodel van de ’geboren leider’. Goed (politiek) leiderschap wordt inmiddels breder gedefinieerd. Bijvoorbeeld door juiste reacties op bijzondere omstandigheden, door sturing van groepsdynamiek, door talent om te verbinden en te delegeren, om psychologisch inzicht collegiaal aan te wenden, om goed te communiceren, vertrouwen te wekken en veiligheid te bieden. Allemaal punten waarop Kaag tekortschiet. De D66 voorvrouw is een solo-show, een ongeleid projectiel gedreven door eigendunk.

Ook voor wie clichématige illusies koestert over empathisch vrouwelijk leiderschap is Kaag slecht nieuws. Ondanks haar gescherm met het geleende motto ’Er is een speciale plek in de hel voor vrouwen die elkaar niet helpen’ werkt ze vrouwen tegen. Nieuwkomer Caroline van der Plas werd door Kaag in de Kamer voortdurend denigrerend erop gewezen dat ze de regels niet kent. Via manipulaties ontnam ze Khadija Arib het Kamervoorzitterschap. De vrouwen van Kabul die in aanmerking kwamen voor evacuatie liet ze in de steek toen de Taliban binnenviel. En toen ze als minister van Buitenlandse Zaken aftrad, na moties van afkeuring tegen haar en Ank Bijleveld van Defensie, deed ze dat zonder Bijleveld in te lichten: opdat die moreel in gebreke zou blijven, terwijl Kaag als verheven persoon kon pochen dat zij tenminste wel haar verantwoordelijkheid nam. Het slachtoffer van Van Drimmelen liet ze ook vallen. Voor de goede orde: geen politica moet gebonden zijn aan stereotype verwachtingen, laat vrouwen macht uitoefenen zoals ze zelf willen. Maar als je jezelf zoals Kaag afficheert met vrouwelijke solidariteit, handel er dan ook naar.
’Deze casus’


De uitkomst: Kaag treedt niet af, de partijvoorzitter ook niet. Kaag bagatelliseert de ernstige affaire; ze noemt die steevast ’casus’, iets dat ver zou staan van haar functioneren en de cultuur bij D66. Haar leiderschap, zegt ze, is zoveel meer dan ’deze casus’.

Eens: er is meer. Namelijk meer van hetzelfde. Haar leiderschap heeft in korte tijd geleid tot een casusfile. Kaags machtspolitiek schudde aanvankelijk het Haagse landschap op. Nu ziet iedereen dat ze naast leiderschap ook macht niet weet te hanteren. Alleen bij haar moet dat besef nog indalen.

Wat een dooddoener, nee vroeger was niet alles beter waar leid je dat uit af.
De Jong komt met de opmerking dat VI geen hoogstaande televisie is. Daar richt ik me op. Dat is het waarde oordeel van A de Jong voor wat het waard is.
Wanneer ze geen betere invalshoek kan vinden om VI af te breken dan is dat haar probleem.

Vluchtigheid is de kwaal waar veel programma's aan lijden. Goed dat er ook programma's zijn voor mensen die wat meer diepgang weten te waarderen.
Neem de belabberde manier waarop mevrouw Kaag en D66 wegkomen met wat zwakke excuses over de schandalige manier waarop D66 omgaat met vrouwen die zich terecht beklagen over de onveilige werkomgeving bij D66. Nog steeds vrijwel geen aandacht voor de vrouw die belaagd werd door van Drimmelen.
Geen woord over de absurditeit dat deze man bijna twee jaar lang werd gehandhaafd bij D66 nadat duidelijk geworden was wat hij vrouwen aandeed. Zijn gedrag meer dan dan grensoverschrijdend. Dat gedrag is strafbaar volgens de Nederlandse wet.

Geen van de aanwezige journalisten heeft Kaag en het bestuur van D66 daadwerkelijk onderhouden over de gang van zaken. De persconferentie werd een promotiepraatje voor D66, meer niet.

Originally posted by Ed Raket View Post
".............Wellicht ben jij van een oudere generatie die vroeger alles beter vond en nog in dat tempo wil kijken en leven, dat kan en mag, maar de massa wil dat niet meer. Hoogstaand of niet, daar wordt niet naar gekeken, het moet rendabel zijn, want alles heeft zijn prijs."


Wat een dooddoener, nee vroeger was niet alles beter waar leid je dat uit af.
De Jong komt met de opmerking dat VI geen hoogstaande televisie is. Daar richt ik me op. Dat is het waarde oordeel van A de Jong voor wat het waard is.
Wanneer ze geen betere invalshoek kan vinden om VI af te breken dan is dat haar probleem.

Vluchtigheid is de kwaal waar veel programma's aan lijden. Goed dat er ook programma's zijn voor mensen die wat meer diepgang weten te waarderen.
Neem de belabberde manier waarop mevrouw Kaag en D66 wegkomen met wat zwakke excuses over de schandalige manier waarop D66 omgaat met vrouwen die zich terecht beklagen over de onveilige werkomgeving bij D66. Nog steeds vrijwel geen aandacht voor de vrouw die belaagd werd door van Drimmelen.
Geen woord over de absurditeit dat deze man bijna twee jaar lang werd gehandhaafd bij D66 nadat duidelijk geworden was wat hij vrouwen aandeed. Zijn gedrag was meer dan dan grensoverschrijdend. Dat gedrag is strafbaar volgens de Nederlandse wet.

Geen van de aanwezige journalisten heeft Kaag en het bestuur van D66 daadwerkelijk onderhouden over de gang van zaken. De persconferentie werd een promotiepraatje voor D66, meer niet.

De Jong zit zelf vaak in VI en vindt het vaak een prima programma wat ze ook in haar vorige columns laat blijken. Wij maken ons te druk om die meninkjes die er niet toe doen. Ik heb niemand nodig om zelf te bepalen wat ik vind , kijk en of leuk vindt. Wat een ander vindt zal me jeuken.